Martwy ząb to potoczna nazwa zęba pozbawionego żywej miazgi. Taki stan może być skutkiem martwicy miazgi, najczęściej spowodowanej próchnicą. W przypadku jej obumarcia nie docierają do zęba ani bodźce nerwowe ani krew. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
Przeczytaj również: Stan zapalny dziąseł
Martwy ząb –jak do tego dochodzi?
Ząb zbudowany jest z tkanek twardych szkliwa i zębiny, których zadaniem jest ochrona znajdującej się w ich wnętrzu miazgi. Miazga jest tkanką żywą, bogatą w naczynia, nerwy i różnego rodzaju komórki. Wypełnia ona komorę oraz system kanałowy zęba. Dzięki niej możliwe jest dostarczanie do zęba wartościowych substancji oraz tlenu. Pełni ona także funkcję czuciową. Przez otwory wierzchołkowe, znajdujące się na szczycie wierzchołków, łączy się z pozostałymi tkankami organizmu. Gdy dojdzie do obumarcia żywych tkanek w jego wnętrzu, mamy do czynienia z zębem martwym. Martwy ząb, pozbawiony dobrodziejstw żywej miazgi, wykazuje się kruchością oraz delikatnością. Nie reaguje na bodźce bólowe oraz nie posiada właściwości regeneracyjnych.
Czynniki wpływające na obumarcie zęba
Poprzez rozwój bakterii próchnicowych w jamie ustnej pacjenta może dojść do infekcji miazgi zębowej. Bakterie próchnicowe, rozwijające się w zainfekowanej miazdze mogą doprowadzić do jej całkowitego zajęcia. W konsekwencji może dojść do zaprzestania zaopatrywania zęba w substancje odżywcze i zerwania połączeń nerwowych.
Kolejną przyczyną, w wyniku której ząb może stać się martwy, jest uszkodzenie jego struktur okołowierzchołkowych. Dzieje się tak na skutek działania sił mechanicznych o niewielkim nasileniu przez dłuższy czas. Wspomniane siły mogą powstawać poprzez, np. obgryzania paznokci czy gryzienia ołówka. Przez takie długotrwałe oddziaływanie sił na pęczek naczyniowo-nerwowy może dojść do jego uszkodzenia. Taki stan prowadzi do braku unaczynienia i unerwienia komórek miazgi, które bez substancji dostarczanych z krwi tracą swoje właściwości odżywcze i czuciowe.
Martwy ząb – jak go rozpoznać?
Często ząb, który już obumarł, przez długi czas pozostaje niezauważony, ponieważ może nie dawać żadnych objawów. Jednakże obumarła miazga, zalegająca wewnątrz zęba powoduje jego przebarwienie. Ząb staje się ciemniejszy, wyróżnia się na tle pozostałych, zdrowych zębów. Ząb z martwą miazgą nie reaguje na żadne czynniki zewnętrzne. Wysoka oraz niska temperatura nie powodują żadnych odczuć. Ból pojawia się dopiero po pewnym czasie. Sam ząb nie boli, gdyż jest martwy. Natomiast ból pochodzi z podrażnionych tkanek okołowierzchołkowych zęba. Innymi objawami martwego zęba są:
- ropienie dziąseł- wydzielina ropna jest gęsta i mętna, tworzą ją głównie bakterie,
- odczucie „pulsowania”,
- opuchlizna – obrzęk zawsze potwierdza występowanie stanu zapalnego,
- ból szczęki- nasilający się w nocy lub przy zmianach pogody,
- niekiedy gorączka.
Sposoby leczenia
W przypadku, gdy lekarz stomatolog po zbadaniu pacjenta zdiagnozuję martwicę miazgi czyli stwierdzi, że ząb jest już martwy, powinno rozpocząć się odpowiednie leczenie. Najskuteczniejszą oraz najczęściej wybieraną metodą leczenia zęba martwego jest, tzw. terapia endodontyczna, powszechnie znana jako leczenie kanałowe. Ma ono za zadanie pozbycie się martwej miazgi z komory oraz kanałów zęba wraz z bakteriami. Po opracowaniu ubytków próchnicowych oraz wykonaniu dojścia do wnętrza zęba, stomatolog usuwa martwe masy z wnętrza korony. Następnie ząb jest dezynfekowany w celu dokładnego usunięcia drobnoustrojów. Uzyskana pusta przestrzeń wewnątrz zęba jest wypełniana biopodopnym materiałem stomatologicznym. Leczenie to jest zakończone opracowaniem korony zęba i jego odbudową. W tym celu stosuje się wkład koronowo-korzeniowy lub koronę protetyczną.
Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.