Mezoterapia igłowa jest techniką medycyny estetycznej, która polega na wprowadzeniu za pomocą cienkich igieł różnych substancji do warstwy środkowej skóry. Technika ta została wynaleziona przez francuskiego lekarza, Michela Pistora, w 1952 roku. Początkowo mezoterapia była stosowana głównie w medycynie sportowej do leczenia urazów i bólu mięśni. Ponadto metodę tę wykorzystywano również do podawania leków w celu leczenia różnych chorób. Jednakże z czasem stała się popularna również w dziedzinie medycyny estetycznej. Dzięki temu, że mezoterapia umożliwia wprowadzenie składników odżywczych bezpośrednio do skóry, stała się popularnym sposobem na poprawę wyglądu skóry, redukcję cellulitu oraz zapobieganie łysieniu. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej na temat tego skąd wywodzi się mezoterapia igłowa i jakie miała początki.
Przeczytaj również: Rany i otarcia w jamie ustnej
Mezoterapia igłowa – zupełne początki
Zastrzyki w skórę w celach leczniczych sięgają czasów starożytnej medycyny chińskiej i indyjskiej. W 1847 roku, Karl Baunscheidt przekonywał, że lek może działać nawet powierzchownie wstrzyknięty. Po to, aby się o tym przekonać, wykonał zastrzyk skórny na głębokości dwóch milimetrów. W 1853 roku Alexander Wood (szkocki lekarz) wstrzyknął pierwszą dawkę skórnej morfiny, aby wywołać ulgę w wielu bolesnych stanach. Z kolei w 1860 roku Bartolomeo Guala zaczął praktykować systematyczne leczenie podskórne w szpitalu. Natomiast siedem lat później, w 1867 roku Gaetano Primavera w Neapolu przeprowadził pierwszy eksperyment oceniający stopień wchłaniania leku w moczu po podaniu podskórnym. W 1870 roku, podczas wojny francusko-pruskiej, lekarze wstrzykiwali wodę destylowaną do skóry właściwej, aby złagodzić ból artretyczny. Oto, co działo się dalej:
- W 1885 roku William Halsted poinformował, że śródskórne zaszczepienie sterylnej wody wywołuje znieczulenie miejscowe.
- W 1894 roku wenecki lekarz Pietro Orlandini zaproponował nakłucia skórne w celu leczenia niektórych form miejscowego bólu.
- W 1941 roku George D. Gammon i Isaac Starr opublikowali przeciwbólowe działanie zaszczepiania skóry sterylną wodą lub w jej pobliżu bólu.
Rozwój mezoterapii igłowej
Termin ,,mezoterapia igłowa’’ został użyty po raz pierwszy w 1958 roku, przez Michela Pistora. Zaproponował on ten termin na określenie wstrzykiwania leków w głąb skóry. Pistor kontynuował udoskonalanie swojego leczenia, zakładając w 1964 roku francuskie stowarzyszenie mezoterapii i prezentując tę technikę akademii medycznej w 1968 roku.
W tych wczesnych latach mezoterapię stosowano w leczeniu schorzeń, takich jak przewlekły ból, choroba zwyrodnieniowa stawów i fibromialgia. Koktajl składników był zwykle dostarczany do krwioobiegu i był również stosowany w leczeniu stanów lękowych i depresji. W końcu francuscy chirurdzy zdali sobie sprawę, że mezoterapia jest najskuteczniejsza w leczeniu chorób skóry, takich jak zmarszczki i cellulit. Po wstrzyknięciu w skórę składniki stymulują wzrost nowego kolagenu i elastyny. Zaowocowało to jaśniejszą, zdrowszą skórą. Odkrycie doprowadziło również do zastosowania większej liczby składników, m.in. kwas hialuronowy do promowania zdrowia skóry.