Diastema łączy filmowego Morfeusza, Eltona Johna, Madonnę i Brigitte Bardot. Diastema, czyli przerwa występująca między górnymi jedynkami. Na początek od razu rozwiejemy wątpliwości: diastema jest przez wiele osób uznawana jedynie za defekt kosmetyczny. Tylko i wyłącznie od osobistej oceny pacjenta zależy to, czy będzie chciał się jej pozbyć. A znamy kilka sławnych osób, które tak jak Madonna – uważają diastemę za swój znak rozpoznawczy. Kiedy jednak diastemę należy traktować jako wadę zgryzu i rozważyć jej leczenie?
Diastema to najprościej mówiąc: szpara między zębami, a konkretniej to przerwa między górnymi siekaczami przyśrodkowymi (górnymi jedynkami). U niektórych gatunków ssaków oraz u dzieci w trakcie wymiany uzębienia diastema jest fizjologiczna, natomiast u dorosłych jest to zjawiskiem patologicznym – szczególnie jeżeli zęby są oddalone od siebie o ponad 2 mm. W wyniku tego przerwa może stanowić powód wad wymowy (np. seplenienia świszczącego, charakteryzującego się ostrym brzmieniem wymawianych głosek “ś” i“ć”), wad zgryzu i chorób przyzębia. Podobne problemy wykazują też pacjęcie z zbyt krótkim wędzidełkiem.
Diastema – Przyczyny powstawania
Rozsunięcie się zębów może mieć różne przyczyny, do najbardziej prawdopodobnych zalicza się:
- diastemę fizjologiczną – pojawia się zazwyczaj między 7. a 11. rokiem życia i ma związek z wymianą uzębienia i rośnięciem zębów stałych. Ten rodzaj diastemy natomiast spowodowany jest wyrzynaniem się górnych kłów, które naciskają na korzenie górnych przyśrodkowych zębów siecznych. To zjawisko świadczy o prawidłowym rozwoju wyrostka zębodołowego i nie powinno martwić rodziców. Na koniec po pojawieniu się kłów zwykle zęby wracają do prawidłowego położenia. Co więcej jest najczęściej obserwowanym typem diastemy i piszemy o niej więcej w części dotyczącej zębów mlecznych.
- diastemę rzekomą – wiąże się z genetycznym brakiem zawiązków zębowych (hipodoncją). Jeżeli u pacjenta nie wykształciły się boczne siekacze (dwójki), wówczas zęby mają na tyle dużo miejsca, że nie muszą się ze sobą stykać. Diastema może również powstać z powodu hiperdoncji (dodatkowego zęba)
- diastema prawdziwą – szpary pomiędzy górnymi siekaczami jest konsekwencją przerośniętego wędzidełka wargi górnej lub jego niskiego przyczepu. W tym przypadku konieczne jest podcięcie wędzidełka i dalsze leczenie ortodontyczne.
- diastemę nabytą – powstaje w wyniku urazu, w którym jeden lub oba siekacze mogą się przemieścić. Może być również przyczyną nieprawidłowe nawyków, które skutkują rozsuwaniem się zębów (np wciskanie kolczyka umieszczonego w wardze lub języku między zęby).
Na koniec z uwagi na różne ustawienie zębów siecznych przyśrodkowych rozpoznaje się:
- diastemę równoległa – sposób jej leczenia jest uzależniony od szerokości szpary i wieku pacjenta,
- diastemę zbieżną – korony nachylone do siebie, korzenie rozsunięte – leczy się ją aparatem stałym,
- diastemę rozbieżną – korony rozchylone, korzenie zbliżone – ten rodzaj leczy się aparatami ruchomymi.
Kiedy leczyć?
Gdy diastema jest szeroka (powyżej 2 mm) przybiera charakter wady zgryzu i zalecane jest jej usunięcie. W tym celu można wykorzystać jednej z kilku dostępnych metod – każda z nich całkowicie i na stałe zamyka przerwę. Jedyne czym się różnią, to cena, czas oczekiwania na efekty i trwałość. Odpowiednią technikę zamknięcia diastemy wybiera lekarz po sprawdzeniu ogólnego stanu jamy ustnej, budowy zgryzu i wyglądu dziąseł. Leczenie diastemy może także wymagać konsultacji ortodontycznej, implantologicznej lub chirurgicznej.
Sposoby leczenia
Stomatolodzy najczęściej zalecają przy diastemie leczenie ortodontyczne. Zanim zapadnie ostateczna decyzja, należy wykonać badania obrazowe oraz ustalić przyczyny. W wyniku tego do leczenia aparatem kwalifikują się wady zgryzu wywołane nieprawidłowościami w uzębieniu i złymi nawykami. Następnie po podcięciu wędzidełka jest ono także potrzebne do korekty diastemy prawdziwej, pomoże też pomóc przy hiperdoncji (tu koniecznej jest pierwotne usunięcie zęba).
Leczenie aparatem jest skuteczne, ale na jego efekty trzeba długo czekać. Natychmiastowy efekt uzyskasz, decydując się na licówki. Ta metoda polega na naklejaniu cieniutkich porcelanowych płytek na zeszlifowane zęby. Narusza to ich strukturę, ale daje ładny, naturalny efekt. Licówki tworzy się specjalnie dla pacjenta, dostosowuje do kształtu jego zębów. Płytki mogą przetrwać nawet 15 lat.
Kolejnym ze sposobów na usunięcie diastemy jest kompozyt. Tak zwany bonding przypomina nieco plombowanie zębów. Zabieg jest szybki i odwracalny. Polega na wypełnieniu przerwy między zębami specjalnym kompozytem. Jego zaletą jest to, że łatwo naprawiać ewentualne uszkodzenia. Jest też prosty i mało inwazyjny. Jeśli przerwy między zębami są duże i wynikają z braków w uzębieniu, konieczne może być wstawienie implantów.
Przerwy między mleczakami – diastema u dzieci
Rodziców zgłaszających się do gabinetu stomatologicznego ze swoim dzieckiem – uspokajamy. Mleczne uzębienie charakteryzuje się szparowatością i obecnością diastemy pomiędzy górnymi jedynkami. Z tego powodu czas wymiany zębów mlecznych na stałe przypada na okres pomiędzy 7 a 11 rokiem życia – mamy wtedy do czynienia z diastemą fizjologiczną, która jest pożądana, normalna i nie podlega leczeniu. Niepokój opiekunów powinien zwrócić brak przerwy między zębami mlecznymi – może to świadczyć o braku miejsca dla przyszłych stałych zębów. Warto wybrać się wtedy na konsultację do stomatologa. Jeśli obawiasz się o stan uzębienia swojego dziecka skontaktuj się z nami w celu umówienia wizytky – KONTAKT.
POWRÓT DO BLOGA
Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email
