Category:

Technologie CAD/CAM

27 listopada, 2022 by

Cyfryzacja to najważniejszy aspekt współczesnej stomatologii. Jej celem jest zwiększenie komfortu pracy stomatologa przy równoczesnej poprawie bezpieczeństwa pacjenta. Dzięki technologiom CAD/CAM możliwe jest wyznaczenie indywidulanej ścieżki leczenia dla każdego pacjenta. Na CAD/CAM opiera się szereg kluczowych rozwiązań, które czynią codzienną pracę specjalistów bardziej świadomą. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Nerw zębodołowy

Te technologie wykorzystuje się w przypadku wielu usług – Implanty Poznań

CAD i CAM – wyjaśnienia

CAD (Computer Aided Design) to komputerowe wspomaganie projektowania. Tradycyjny wycisk zostaje zastąpiony przez skanowanie kamerą 3D opracowanych zębów. Celem tej procedury jest stworzenie wirtualnego, trójwymiarowego modelu, który przewyższa precyzją i dokładnością zwykłe modele protetyczne. Natomiast CAM (Computer Aided Manufacturing) to komputerowe wspomaganie produkcji. Skrót ten określa specjalistyczne oprogramowanie, które ma na celu precyzyjne wykonania zaprojektowanego wirtualnie obiektu. Zaprojektowane wcześniej wirtualne uzupełnienie protetyczne zostaje zrealizowane we frezarce czyli precyzyjnym urządzeniu sterowanym poprzez procesory, umożliwiające prowadzenie różnych narzędzi takich jak wiertła, frezy, kamienie, diamenty po obrabianych materiałach.

CAD CAM – jak to wygląda w praktyce?

Pierwszym etapem leczenia za pomocą systemu CAD/CAM jest zeskanowanie zębów pacjenta za pomocą skanera wewnątrzustnego. Ten proces trwa zaledwie kilka minut, jest bezinwazyjny i nie wymaga żadnych dodatkowych nakładów i materiałów. Brak skanera wewnątrzustnego można zastąpić tradycyjnym wyciskiem pobieranym pacjentowi. Następnie pobrany i gotowy wycisk wystarczy włożyć do skanera protetycznego, a on już przetworzy dany wycisk na postać cyfrową. W trakcie projektowania na ekranie komputera system proponuje podbudowę w prawidłowych relacjach z zębami sąsiednimi i przeciwstawnymi. Przy tym posługuje się punktami referencyjnymi.

W drugim kroku specjalista umieszcza skany przekształcone w modele w wirtualnym artykulatorze wg Bonville. Zaznacza granicę preparacji i ustawia najróżniejsze parametry – siły kontaktów interproksymalnych i zwarciowych statycznych jak i dynamicznych, minimalną grubość, grubość i kształt rantu korony, usunięcie podcieni itd. Następnie projektuje sięmorfologię zębów, kształt, położenie, przebieg i głębokość bruzd, wysokość i kształt guzków, punktów i płaszczyzn stycznych, położenie i przebieg równika. Co ciekawe, oprogramowanie posiada biogeneryczną metodę odtworzenia powierzchni zgryzowej. Gdy cyfrowe uzupełnienie jest gotowe, rozpoczyna się pracę w CAMie. Najpierw w oprogramowaniu CAM dopasowuje się pracę, odpowiednio umiejscawia, ustala konektory itp. Wszystko to robi się po to, aby przygotować pracę do wytworzenia.

blank

Zalety stosowania CAD/CAM

Korzyści płynące z tej technologii to przede wszystkim:

  • praca z obrazem na monitorze komputera umożliwia oglądanie projektu z każdej strony i zmianę perspektywy,
  •  możliwość dokładnego dostosowania uzupełnienia do opracowanego filaru,
  • obróbka frezarska zapewnia wysoką precyzję wykonywanych prac protetycznych,
  • wykonane tą metodą prace protetyczne są trwalsze i bardziej stabilne kolorystycznie.

CAD CAM – podsumowanie

Zastosowanie tej technologii w protetyce stomatologicznej przede wszystkim znacznie skraca czas leczenia. Ponadto, porównaniu z tradycyjnymi technikami, znacznie zwiększa precyzję i dokładność dopasowania uzupełnienia protetycznego. Daną odbudowę protetyczną, na przykład most, projektuje się na komputerze a następnie wycinana. Dzięki temu omijane są tradycyjne, woskowe czy kompozytowe, etapy wytwarzania danej pracy, których wykonanie zajmuje dużo więcej czasu.  Zminimalizowane jest niemal do zera ryzyko niedopasowania, z  jakim możemy mieć do czynienia podczas tradycyjnego wyrabiania mostu. Specjalista projektujący most ma możliwość maksymalnego przybliżenia obrazu, dzięki czemu jest w stanie wykonać pracę z nieporównywalną do standardowej metody precyzją. Uzupełnienia protetyczne wykonanie dzięki systemowi CAD/CAM cechują się również wyjątkowo wysokim poziomem estetycznym.

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Tyłozgryz – cofnięcie się żuchwy

27 listopada, 2022 by

Jedną z najczęściej występujących wad zgryzu jest tzw. tyłozgryz. To wyraźne cofnięcie dolnego łuku zębowego w stosunku do górnego, przy jednoczesnym braku styku zębów przednich. Pacjenci często mylnie określają to skrzywienie jako „cofnięta dolna szczęka”. Jednak szczękę mamy tylko jedną (u góry), a w tyłozgryzie cofnięta jest żuchwa. Tyłozgryz może być przyczyną wad wymowy i kłopotów z gryzieniem. Jednak w swojej łagodniejszej formie objawia się krzywymi zębami, nieprawidłowym ułożeniem ust, opadaniem ich kącików czy innymi zaburzeniami rysów twarzy. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Przeczytaj również: Zęby mądrości – kiedy usuwać kłopotliwe ósemki?

Normalne ułożenie zgryzu

Na początek, na potrzeby wyjaśnienia czym jest tyłozgryz, czyli stan daleki od normy, warto wyjaśnić stan prawidłowy, czyli opisać, jak zęby powinny być ułożone względem siebie. Poprawnie ułożone zęby powinny wykazywać następujące cechy:

  • wszystkie zęby kontaktują się ze sobą w tzw. punktach stycznych,
  • linia pomiędzy siekaczami przyśrodkowymi („jedynkami”) górnymi i dolnymi jest prosta, a nie załamana w którąś stronę,
  • każdy ząb łuku górnego kontaktuje się z dwoma zębami łuku dolnego (poza ostatnimi zębami trzonowymi),
  • każdy ząb łuku dolnego kontaktuje się z 2 zębami łuku górnego poza dolnymi przyśrodkowymi zębami siecznymi (dolnymi „jedynkami”),
  • zęby łuku górnego zachodzą dachówkowato na zęby łuku dolnego. Oznacza to, że np. siekacze górne stoją przed siekaczami dolnymi,
  • szczyt guzka kła górnego („trójki”) znajduje się dokładnie pomiędzy dolnym kłem („trójką”) a pierwszym zębem przedtrzonowym („czwórką”), zazębiającymi się między sobą.

Tyłozgryz – całkowity, częściowy, rzekomy

Tyłozgryz całkowity na cofnięciu się całego łuku dolnego względem górnego. W wyniku tego, przy wychyleniu zębów siecznych górnych, nagryz poziomy staje się znacznie powiększony. Nagryz pionowy z kolei może się powiększyć, gdy koniec języka leży za dolnym łukiem zębowym, w pozycji spoczynkowej. Natomiast tyłozgryz częściowy to cofnięcie lub przechylenie zębów siecznych dolnych oraz zahamowanie doprzedniego wzrostu zębodołowej części żuchwy. W wyniku tego odległość pomiędzy pierwszymi zębami trzonowymi dolnymi a siecznymi zmniejsza się. Wyróżniamy również rzekomy tyłozgryz, który polega na zwiększonym doprzednim wzroście kości szczęki w stosunku do kości mózgoczaszki.

W klinice Implanty Poznań, pomożemy Ci wyeliminować ten problem!

Przyczyny tyłozgryzu

Tyłozgryz to wada, która zazwyczaj jest zauważalna już w wieku dziecięcym. Przyczyny takiego stanu rzeczy można podzielić na ogólne i miejscowe. Pierwsze z nich wiążą się z chorobami ogólnoustrojowymi, które mają wpływ na rozwój kości. Może być to, np. krzywica, czyli niedobór witaminy D lub niedoczynność tarczycy. Jednakże za główną przyczynę nieprawidłowego ułożenia dolnego łuku zębowego uznaje się przedwczesną utratę dolnych zębów mlecznych lub zbyt długie ssanie smoczka. Przyczyny miejscowe to wszelkiego rodzaju dysfunkcje i parafunkcje, takie jak:

  • nieprawidłowe ułożenie głowy w czasie snu, gdy poduszka znajduje się pod szyją, a broda skierowana jest ku górze,
  • oddychanie przez usta, przez co dochodzi do niewykształcenie właściwej pozycji języka,
  • wady postawy – patologiczna lordoza szyjna, przetrwały niemowlęcy typ połykania (w czasie połykania język jest wypychany do przodu pomiędzy zęby),
  • szkodliwe nawyki – obgryzanie paznokci czy ołówków.

Tyłozgryz można również odziedziczyć. Jeśli jedno lub oboje rodziców miało lub ma tego typu wadę, istnieje duże prawdopodobieństwo, że również dziecko będzie zmagało się z taką dysfunkcją. Wówczas na wczesnym etapie życia dziecka warto zdecydować się na konsultację ortodontyczną.

blank

Tyłozgryz – leczenie

Istnieje wiele metod leczenia tyłozgryzu. Diagnostyka ortodontyczna opiera się na: analizie rysów twarzy, ocenie uzębienia, modeli odlanych z pobranych wycisków oraz zdjęć radiologicznych (standardem są zdjęcia pantomograficzne i cefalometryczne). Sposób leczenia zależy od rodzaju wady oraz momentu jej wychwycenia. Im wcześniej tego typu wada zostanie zdiagnozowana, tym jej leczenie jest łatwiejsze. Jeśli jest on diagnozowany na wczesnym etapie rozwoju, ortodonta może zalecić na początek tylko zestaw specjalnych ćwiczeń, które wykonywane regularnie będą w stanie skutecznie wyrównać istniejącą wadę. Udaje się to w przypadku tzw. tyłozgryzu urojonego, występującego u dzieci w wieku od 4 do 11 lat. Przy większych wadach zgryzu, zwłaszcza tych o podłożu morfologicznym, wdraża się specjalistyczne leczenie ortodontyczne. Taki tryb leczenia pozwala na uniknięcie ekstrakcji zębów.

Poważne wady zgryzu wynikające z nieprawidłowego rozwoju kości szczęki lub żuchwy mogą wymagać leczenia chirurgicznego. Niekiedy korzysta się również z metod maskowania wady. Kamuflaż ortodontyczny polega na usunięciu części zębów – górnych i dolnych zębów przedtrzonowych, co pozwala wyrównać łuki zębowe i zmniejszyć dystans pomiędzy siekaczami, tym samym maskując wadę.

Operacja tyłozgryzu

Operacyjną korektę wady zgryzu wykonuje się w przypadku najbardziej nasilonych typów tyłozgryzu, powodujących niedorozwój całej żuchwy. Przeprowadza się ją w znieczuleniu ogólnym (narkozie) może trwać od jednej do kilku godzin. Jej czas zależy od zakresu i rozległości wady. W trakcie zabiegu chirurg odcina kości szczęki i żuchwy, mobilizując tym samym segmenty kostne, które są następnie mocowane w nowej pozycji z użyciem tytanowych minipłytek i śrub. Cięcie chirurgiczne dokonywane jest za ostatnimi zębami trzonowymi, od strony jamy ustnej, więc na skórze na zewnątrz nie są widoczne rany ani blizny. Po zabiegu najbardziej widoczny jest obrzęk twarzy, będący normalną reakcją organizmu.

Warte uwagi: Dieta dla zębów – co jeść, a czego unikać?

Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Konsekwencje braków w uzębieniu

27 listopada, 2022 by

Braki w uzębieniu – ich przyczyny mogą być różne. Jednak niezależnie od tego, czym są one spowodowane – czy zostały usunięte czy może wypadły w wyniku nieodpowiedniej higieny, chorób lub zdarzenia losowego – należy jak najszybciej je uzupełnić. Braki w uzębieniu to nie tylko problem natury estetycznej. Niosą ze sobą poważne konsekwencje dla zdrowia jamy ustnej. Z naszych wieloletnich obserwacji wynika, że wielu pacjentów wychodzi z błędnego założenia, że brak jednego czy dwóch zębów, szczególnie zlokalizowanych w głębi to niewielki problem.  Niestety, ze względu na niewielką świadomość na temat konsekwencji nieuzupełnionych braków zębowych, pacjenci często odwlekają decyzję o naprawieniu tej sytuacji. Aby nie dopuścić do stanu, w którym pacjent będzie musiał zmagać się z przykrymi i nakłonić Państwa do konsultacji stomatologicznej, rozwiniemy ten temat w niniejszym artykule.

Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Przeczytaj również: Recesja dziąseł – problem nie tylko estetyczny

blank

Konsekwencje w postaci zmiany położenia szczęk i zaniku kości

Nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że brak zębów w jednej szczęce wpływa negatywnie na zęby w drugiej. Istniejące braki powodują zmianę położenia szczęk względem siebie. Zęby przednie samoistnie wychylają się do przodu, co powoduje pojawianie się szczelin pomiędzy nimi. To z kolei ma swoje przełożenie na zmianę mechaniki stawów skroniowo-żuchwowych. Wspomniana zmiana jest odpowiedzialna za wszelkie przeskakiwania, trzaski oraz bolesności stawów i mięśni żwaczy. W Implanty Zębów Poznań wykwalifikowani specjaliści wiedzą, jak poradzi sobie z tym problemem i skutecznie go wyeliminować.

Ponadto, kość wyrostka szczęki, z której usunięto zęby ulega stopniowemu zanikowi. Dlaczego się tak dzieje? Jest to ściśle związane z działaniem komórek kościogubnych. W miejscu, w którym występuje brak danego zęba, nie ma bodźców czynnościowych w postaci wywierania nacisku przez ząb na kość. Ten brak nacisku potęguje aktywację zaniku kości i wszelkie powikłania zapalne. Największy zanik kości zaczyna się po około 3 miesiącach od usunięcia zęba.  Oczywiście nie pozostaje to bez znaczenia jeśli chodzi o późniejszą odbudowę implantologiczną czy protetyczną. Jeśli pacjent zdecyduje o uzupełnieniu braków zbyt późno, może dojść do sytuacji, w której przed przystąpieniem do procesu implantacji, konieczne będzie wykonanie dodatkowych zabiegów. Jednym z nich może być augumentacja, czyli przeszczep kości.

Konsekwencje wizualne

Jak już wspomnieliśmy, w momencie utraty zęba, kość, w której był on osadzony zaczyna zanikać. Ten zanik widać choćby po zmianie kształtu i rysów twarzy. W miejscu, w którym występuje ubytek zębowy, policzki zapadają się do wewnątrz, przez co twarz wygląda na o wiele starszą. Każda luka w łuku zębowym może przekładać się na zaburzenie symetrii naszego uśmiechu, a także całej twarzy. Nieestetyczny uśmiech spowodowany brakiem jednego lub kilku zębów negatywnie wpływa na naszą samoocenę. Dodatkowo szybciej pojawiają się zmarszczki wokół ust i nosa.

Oprócz tego, ubytki negatywnie wpływają na prawidłowe przeżuwanie jedzenia, przez co pokarm nie może być należycie rozdrobniony. To natomiast przekłada się na występowanie problemów gastrycznych (gorsze trawienie, wzdęcia, a nawet niedobory witamin, ponieważ niedokładnie pogryziony pokarm nie może być w pełni przyswojony). Słabiej pogryziony pokarm, ze względu na dłuższy proces trawienny, może spowodować, że będziemy przybierać na wadze.

Dolegliwości bólowe

Utrata nawet jednego zęba może powodować konsekwencje, niewidoczne dla oka, ale wyraźnie odczuwalne i mające odzwierciedlenie w ogólnym, pogarszającym się samopoczuciu. Jeśli w uzębieniu pacjenta występują braki, skutkuje to faktem, że podczas jedzenia i żucia, pozostałe zęby narażone są na nadmierny wysiłek. Przez to pojawiają się dolegliwości bólowe ze strony mięśni żucia, ze względu na ich nadmierne napięcie. To z kolei może prowadzić do bruksizmu, czyli nawykowego, nieświadomego zaciskanie zębów.  Ponadto braki w uzębieniu mogą być bezpośrednią przyczyną częstych, uciążliwych bólów głowy.

Pozostałe negatywne konsekwencje

Negatywnymi skutkami pozostawienia ubytków zębowych (nawet pojedynczych) bez uzupełnienia są również:

  • Zgryz urazowy (choroba okluzyjna) będący przyczyną licznych dolegliwości.
  • Nadwrażliwość zębów.
  • Zmiany w przyzębiu zębów sąsiednich.
  • Rozchwianie pozostałych zębów.
  • Pogorszenie funkcji mowy.
  • Pogorszenie komfortu życia.
  • Zaburzenia zwarcia powodującego m.in. ścieranie i odkształcanie się zębów,
  • Obnażenia szyjek zębowych, manifestującego się bólem po zadziałaniu na nie czynników termicznych: zimna lub gorąca.
  • Zwiększona podatność na próchnicę.

Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Warte uwagi: Zęby mądrości – kiedy usuwać kłopotliwe ósemki?

Wpływ alkoholu i nikotyny na zęby

27 listopada, 2022 by

Wieloletnie picie alkoholu skutkuje uszkodzeniami w całym organizmie, przy czym nie mam na myśli tylko spożywania tej substancji w bardzo dużych ilościach. Okazuje się, że nawet niewielkie jego ilości, konsumowane regularnie, nie pozostają obojętne dla naszego zdrowia. Powodują szkody już w pierwszym odcinku przewodu pokarmowego, czyli w jamie ustnej. Zmiany patologiczne dotyczą uzębienia, przyzębia, języka i błony śluzowej jamy ustnej oraz gruczołów ślinowych. Natomiast w papierosach występuje ponad 4000 związków chemicznych, z których znaczna część ma charakter podrażniający i/lub toksyczny. Wśród nich wymienić możemy: arszenik, amoniak, dwutlenek azotu, tlenek węgla, benzen, chlorek winylu. Wszystkie one negatywnie wpływają na nasze uzębienie. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej na temat wyraźnie negatywnego wpływu alkoholu i nikotyny na zdrowie i kondycję uzębienia.

Przeczytaj również: Szwy wykorzystywane w stomatologii

IMPLANTY ZĘBÓW POZNAŃ

Wpływ alkoholu na jamę ustną

Spożywanie alkoholu zdecydowanie szkodzi naszej jamie ustnej. Przede wszystkim ma negatywny wpływ na śluzówkę jamy ustnej: obniża produkcję śliny, która pełni ważną funkcję ochronną. W tym miejscu warto podkreślić, że ślina nie tylko oczyszcza zęby i jamę ustną, zapobiegając rozwojowi bakterii, ale także niszczy już obecne patogeny. Ponadto zawiera czynniki wzrostu, które wspomagają regenerację błony śluzowej. Jest również bogata w substancje niezbędne dla remineralizacji szkliwa.

Po spożyciu alkoholu, typowym objawem jest suchość w ustach – jest to spowodowane właśnie niewystarczającą pracą naszych ślinianek. Wysuszenie śluzówki naraża jamę ustną na powstawanie infekcji i stanów zapalnych. To jednak nie wszystkie negatywne konsekwencje dla jamy ustnej, jakie przynosi picie alkoholu. Dodatkowo pod wpływem alkoholu powstaje w jamie ustnej bardziej kwaśne środowisko, oddziałujące na twarde tkanki zęba i powodujące ich erozję. Po wypiciu alkoholu obniża się pH w jamie ustnej i powstaje kwaśne środowisko. Dla porównania: ludzka ślina ma pH od 6,5 do 7,4, natomiast np. piwko – 4,5, a wino ok. 3-4. Uwolnione z substancji kwasowych cząsteczki destabilizują część mineralną szkliwa i powoli go rozpuszczają. To z kolei skutkuje powstawaniem w uzębieniu płaskich ubytków, które posiadają zaokrąglone brzegi. Najczęściej dotyczą powierzchni zębów policzkowych lub przedsionkowych. Silniejsze alkohole, np. czysta wódka czy spirytus, mogą także powodować mechaniczne podrażnienia śluzówki, objawiające się przekrwieniem, nadżerkami i stanem zapalnym.

blank

Jakie alkohole najbardziej szkodzą zębom?

Najbardziej szkodliwe dla zębów są te rodzaje alkoholu, które zawierają cukier. Dlaczego? Dzieje się tak, ponieważ bakterie w jamie ustnej zużywają cukier i wytwarzają kwas, który niszczy szkliwo zębów. Alkohole, o których mowa wcale nie muszą być jednak słodkie, bardzo często są kwaśne, co świadczy o dużej ilości kwasu w alkoholu. Im bardziej kwaśny jest napój, tym bardziej zaszkodzi twoim zębom. Kwaśne środowisko ułatwia również tworzenie się płytki nazębnej, która może prowadzić do próchnicy zębów.

Mimo tych wszystkich negatywnych konsekwencji spożywania alkoholu – jego całkowite wykluczenie nie jest konieczne! Jednakże zawsze powinieneś zachować zdroworozsądkowy umiar i w trosce o stan swojego uzębienia, przestrzegać kilku zasad. Przede wszystkim dobrze jest, aby spożywaniu alkoholu towarzyszyło jedzenie – najlepiej produkty zasadowe, które neutralizują działanie kwasów lub żywność bogata w wapń, która uzupełni utracone minerały. Pamiętaj także o myciu zębów, ale – uwaga – nie bezpośrednio po wypiciu alkoholu! Szkliwo jest wtedy bardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne, dlatego warto poczekać ze szczotkowaniem ok. 1-2 godzin.

Wpływ nikotyny na stan jamy ustnej

Najbardziej zauważalnym dla każdego wpływem papierosów na zęby jest zmiana ich barwy. Zęby palaczy są przebarwione, zżółknięte. Wpływa to bardzo negatywnie na estetykę uśmiechu. Jednakże można się domyślić, że nie jest to najbardziej dramatyczna konsekwencja. Największym problemem palaczy jest znacznie szybsze odkładanie się płytki nazębnej. Nałogowe palenie sprawia, że osad bardzo szybko mineralizuje się, zamieniając w trudny do usunięcia kamień nazębny.  Odkładający się kamień nazębny bardzo szybko zaczyna podrażniać dziąsła i może powodować znacznie poważniejsze schorzenia, takie jak paradontoza. Ponadto: obniżanie się poziomu kości wyrostka zębodołowego, odsłanianie szyjek zębowych, wzrost ruchomości, a ostatecznie przedwczesna utrata zębów.

Jak palacze powinni dbać o zęby?

 Najlepszym rozwiązaniem byłoby rzucenie palenia. Jednakże jeśli nie potrafisz tego zrobić, a chcesz zachować swoje zęby i dziąsła w dobrej formie, musisz dbać o nie o wiele lepiej niż inni. Na rynku obecne są liczne produkty stworzone do higieny jamy ustnej osób palących. Zawierają one liczne substancje ścierne, mające pomagać w usuwaniu osadów i przebarwień z zębów. Jednak należy pamiętać, że jest to jedynie zmniejszanie negatywnego wpływu papierosów, a nie eliminacja problemu. 

Warte uwagi: Proces żucia pokarmu i trawienia w ustach

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Sterydy i ich wpływ na  implanty zębów

27 listopada, 2022 by

Leczenie implantologiczne może być skomplikowane w przypadku infekcji. Lista możliwych przyczyn niewłaściwej osteointegracji jest obszerna. Obejmuje, np. skażenie bakteryjne z sąsiedniego zęba, pozostałości bakterii z zakażonego zęba, mikrozłamania kości spowodowane przeciążeniem czy zbyt szybkim obciążeniem. Większość zabiegów obejmuje chirurgiczne oczyszczenie zmiany i chemiczną detoksykację wierzchołkowej lub odsłoniętej części powierzchni implantu kwasem cytrynowym, tetracykliną lub glukonianem chlorheksydyny, a także procedury sterowanej regeneracji tkanek lub sterowanej regeneracji kości. W niniejszym artykule zajmiemy się tym, w jaki sposób sterydy wpływają na trwałość implantów dentystycznych i w pełni poprawny proces gojenia. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Co to jest membrana kolagenowa?

Implanty Zębów Poznań

Czym są sterydy?

Większości osób sterydy kojarzą się głównie z substancjami przyjmowanymi przez sportowców i kulturystów w celu poprawienia wydolności czy rzeźby ciała. Jednakże jest to bardzo zróżnicowana grupa leków wykorzystywana w leczeniu wielu schorzeń. Można je podzielić na bardzo zróżnicowane grupy. Do grupy sterydów anabolicznych należy testosteron oraz jego syntetyczne pochodne. Kortykosteroidy to hormony sterydowe produkowane przez korę nadnerczy. Dzieli się je na dwie grupy – mineralokortykosteroidy i glikokortykosteroidy. Steroidy zmniejszają stany zapalne np. zapalenie płuc, nierzadko powodujące u pacjenta skurcz oskrzeli i duszności. Terapia z zastosowanie leków steroidowych może uchronić nawet przed koniecznością robienia dializ i przeszczepu.

blank

Sterydy w leczeniu implantologicznym

Kortykosteroidy są często stosowane pooperacyjnie w celu opanowania stanu zapalnego. W tego rodzaju farmakoterapii często stosuje się metyloprednizolon, jest on syntetycznym analogiem naturalnych sterydów produkowanych w korze nadnerczy. Niezwiązane glukokortykoidy, takie jak metyloprednizolon, mają zdolność do przenikania przez błony komórkowe i wiązania receptorów, które wpływają na transkrypcję i syntezę białek. Daje im to zdolność do ingerowania w stan zapalny w celu jego zmniejszenia. Jednak za pomocą tego samego mechanizmu ,,tłumią’’ również odpowiedź układu immunologicznego, który może wpływać na gojenie się ran. Większość badań dotyczących pooperacyjnego stosowania sterydów w stomatologii dotyczy ekstrakcji trzecich zębów trzonowych i przyniosła obiecujące wyniki. Badanie te pokazały, że stan zapalny z ich pomocą faktycznie został zmniejszony[1].

Jednakże jak wpływają sterydy na stan tkanki kostnej? Badania wykazały, że stosowanie sterydów nie wiązało się ze znaczącą poprawąilość uzyskanego poziomego przyrostu masy kostnej.

Doustne stosowanie sterydów jest rozważane po zabiegach chirurgii stomatologicznej, aby zapewnić kontrolę pooperacyjnego stanu zapalnego. Leki sterydowe przyczyniają się jedynie do znacznego zmniejszenia pooperacyjnego obrzęku i bólu. W zależności od historii medycznej danego pacjenta, dodanie doustnych sterydów do leczenia może być przydatne narzędzie w przypadku dużych zabiegów chirurgicznych.

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.


[1] Ngeow WC, Lim D. Do Corticosteroids Still Have a Role in the Management of Third Molar Surgery? Adv Ther. 2016;33(7):1105–1139

Proces żucia pokarmu i trawienie w ustach

27 listopada, 2022 by

Układ stomatognatyczny, w tym narząd żucia jest niezwykle złożoną całością, a nie mechaniczną sumą odrębnych elementów morfologicznych i czynności fizjologicznych. Wydawałoby się, że nie ma prostszej czynności niż jedzenie. Spożywając pokarmy, nie myślimy o tym jak przebiega proces żucia i jak pracuje układ trawienny. Chcąc zrozumieć ten proces, powinniśmy przypomnieć sobie jak funkcjonuje układ pokarmowy człowieka. Należy zacząć od jamy ustnej, w której rozpoczyna się proces trawienia. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Akryl a alergia

IMPLANTY POZNAŃ

Proces żucia – mastykacja

Mastykacja to automatyczne ruchy odruchowe spowodowane kontaktem błony śluzowej jamy ustnej z pokarmem. W efekcie pobudzane są mięśnie żucia, które rytmicznie poruszają żuchwą. W rezultacie pokarm jest rozdrabniany przez wielokrotny kontakt z zębami. Żucie prowadzi do wstępnej obróbki mechanicznej pokarmu, powstania ugryzienia i zmieszania go ze śliną. Ułatwia to proces połykania i późniejszego trawienia.

Na czym polega trawienie pokarmów?

Trawienie to proces, zachodzący w układzie pokarmowych. Jego celem jest rozkład złożonych węglowodanów, tłuszczów i białek do prostych związków, które następnie są wchłaniane wraz z wodą, witaminami i solami mineralnymi. Wskutek procesu trawienia pokarmu, ciało otrzymuje trzy podstawowe rodzaje substancji odżywczych:

  • aminokwasy – wytwarzane w procesie rozpadu białka roślinnego lub zwierzęcego;
  • kwasy tłuszczowe – pozyskiwane w procesie rozpadu tłuszczy;
  • cukry proste – głównie glukoza, powstała na skutek rozkładu cukrów złożonych, czyli węglowodanów.

Proces trawienia w ustach

Proces trawienia rozpoczyna się w ustach, w momencie ugryzienia pierwszego kęsa, gdzie pokarm jest rozdrabniany i zmiękczany. Receptory smaku i węchu rozpoznają rodzaj i jakość pokarmu, a podczas przeżuwania jedzenie miesza się ze śliną zawierającą enzym rozkładający węglowodany – to wytwarzana przez ślinianki amylaza. Ukształtowany dzięki ślinie pokarm w kęs, zostaje połknięty. Ślina powstaje w śliniankach zarówno dużych, które możemy wyczuć (przyuszne, podjęzykowe i podżuchwowe), jak i w małych gruczołach rozsianych w błonie śluzowej. W spoczynku jest jej niewiele (od 0,05 ml/min w nocy do 0,3-0,5 ml w ciągu dnia), ilość ta zwiększa się w czasie przyjmowania pokarmów (1,5-2,3 ml/min). Co ciekawe, ciągu dnia człowiek wytwarza od 1 litra do 1,5 litrów śliny.

 Rozdrobniony pokarm mija gardło i przełyk, a następnie trafia do żołądka. To tam jedzenie miesza się z sokiem żołądkowym, wydzielanym przez gruczoły trawienne zlokalizowane w błonie śluzowej żołądka. Sok żołądkowy charakteryzuje się niskim odczynem, około 1,5-2,5 pH. Przemieszczanie pokarmu z jamy ustnej do żołądka przebiega w wyniku połykania, które jest możliwe dzięki wydzielaniu śliny i śluzu. Połykanie następuje w trzech fazach:

  • faza dobrowolna – w czasie której kęs przechodzi do jamy ustno-gardłowej,
  • faza gardłowa – mimowolne przejście kęsa przez gardło do przełyku,
  • faza przełykowa – mimowolne przejście kęsa przez przełyk do żołądka.

Prawidłowo działający wpust żołądka zamyka się po przyjęciu pokarmu. Jeśli występują jakieś nieprawidłowości, kwas żołądkowy podchodzi do przełyku, powodując nieprzyjemne objawy refluksu żołądka.

Dlaczego proces żucia jest ważny?

Mechaniczne rozdrobnienie pokarmu sprawia, że soki trawienne mają ułatwione zadanie polegające na rozkładzie złożonych węglowodanów, białek i tłuszczy na łatwo dla nas przyswajalne cukry proste, aminokwasy i kwasy tłuszczowe – cząsteczki mniejsze i podlegające prostym mechanizmom wchłaniania. Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, to jak najdokładniej rozdrobnić pożywienie mechanicznie. Służą do tego zęby: sieczne do odgryzania kęsów, kły do chwytania pokarmu i kawałkowania go na mniejsze porcje oraz zęby przedtrzonowe mające na powierzchni żującej po dwa guzki rozgniatają i rozcierają pokarm, zęby trzonowe z wieloma guzkami miażdżą i rozcierają pożywienie.

Pokarm powinien być rozdrabniany dokładnie, a jego konsystencja bliska płynnej. To niezwykle istotne nie tylko dla jego dalszej obróbki, a także dla pozyskiwania cennych składników odżywczych.

Warte uwagi: Łuki zębowe – charakterystyka

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Morfologia – badanie wykorzystywane również w stomatologii

27 listopada, 2022 by

Morfologia jest podstawowym badaniem laboratoryjnym. Wykonuje się je w celu rozpoznania schorzenia lub wczesnego wykrywania nieprawidłowości. Badanie morfologiczne polega na analizie składu krwi z uwzględnieniem liczby i jakości poszczególnych elementów morfotycznych – krwinek czerwonych, białych i płytkowych. Wśród badań laboratoryjnych przydatnych w praktyce stomatologicznej wymienia się morfologię krwi z rozmazem. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Akryl a alergia

Morfologia krwi to badanie, które zawsze należy wykonać przed zabiegami w Implanty Poznań

Co to jest morfologia krwi?

Badanie morfologiczne dotyczy głównych składników krwi, które są istotne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Są to przede wszystkim krwinki czerwone (erytrocyty), krwinki białe (leukocyty), a także płytki krwi, czyli trombocyty.

W praktyce lekarze zlecają tzw. pełną morfologię krwi, z wyszczególnieniem innych elementów. Dzięki temu lekarz uzyskuje informacje nie tylko na temat liczby poszczególnych składników, lecz także na ich podstawie może ocenić ilościowo i jakościowo układy krwinek czerwonych i białych oraz płytek krwi.

Morfologia – badanie układu czerwonokrwinkowego

 Elementy, które pozwalają na ocenę układu czerwonokrwinkowego to:

  • RBC, czyli liczba krwinek (erytrocytów),
  • hematokryt, obrazujący stosunek objętości krwinek do objętości pełnej krwi,
  • hemoglobina (Hb), który pozwala ocenić stężenie całkowite hemoglobiny (we wszystkich jej formach),
  • wskaźniki czerwonokrwnikowe,
    • MCV, określający średnią objętość erytrocytu,
    • MCH, który opisuje średnią masę hemoglobiny w pojedynczej krwince,
    • MCHC, oznaczające średnie stężenie hemoglobiny w erytrocytach,
  • RDW, czyli tzw. wskaźnik zmienności (zróżnicowania) objętości erytrocytów, nazywany także wskaźnikiem anizocytowym, mający znaczenie dla określania rozkładu objętości krwinek czerwonych (określa, jak bardzo różni się objętość poszczególnych erytrocytów od wartości średniej).

Ich analiza pozwala lekarzowi wykluczyć problemy związane z niedokrwistością i produkcją hemoglobiny. Szczegółowe badanie krwinek czerwonych umożliwia ich ocenę, a dla ogólnej diagnostyki najważniejszymi elementami są: wielkość krwinek, stopień zawartości hemoglobiny czy stopień anizocytozy.

blank

Morfologia – badanie układu białokrwinkowego i płytek krwi

W układzie białokrwinkowym ocenie podlegają następujące parametry:

  • WBC całkowita, liczba krwinek białych (leukocytów),
  • rozmaz automatyczny, który pozwala na wyróżnienie następujących populacji leukocytów: neutrofili, limfocytów, monocytów, eozynofili oraz bazofili.

W przypadku płytek krwi, ocenie lekarza podlegają następujące wskaźniki:

  • PLT, liczba płytek krwi,
  • MPV, średnia objętość płytki,
  • PDW, określa zmienność (zróżnicowanie) objętości płytek we krwi,
  • P-LCR, pokazuje liczbę tzw. dużych płytek.

Jak przygotować się do badania morfologicznego?

Na kilka dni przed morfologią powinieneś ograniczyć intensywny wysiłek fizyczny, ponieważ może on być przyczyną podwyższonego stężenia leukocytów w wyniku badania. Ponadto, nie spożywaj alkoholu, nawet trzy dni przed pobraniem krwi, ponieważ wpływają one na wzrost wskaźnika MCV, czyli średniej objętości erytrocytów.

W dniu badania morfologicznego należy być na czczo. Ostatni lekkostrawny posiłek powinieneś zjeść minimum 12 godzin przed oddaniem próbki krwi. Dotyczy to również sięgania po kawę i herbatę. Samo pobranie z reguły odbywa się w godzinach porannych. Ważna jest też kwestia przyjmowanych leków. Niektóre nie mają wpływu na rezultaty testu, jednak lekarz powinien Cię poinformować, czy możesz przyjąć dany specyfik przed pobraniem krwi.

Warte uwagi: Historia implantów

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Akryl a alergia

27 listopada, 2022 by

Wiele osób jest uczulonych na materiały dentystyczne stosowane m.in. do wypełnień, wkładów koronowo-korzeniowych i koronek. Materiały te w swoim składzie mają metale oraz tworzywa sztuczne – potencjalne alergeny. Coraz częściej alergię wywołuje akryl – obecny w tworzywach, które wykorzystywane są do produkcji wypełnień oraz protez. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej na ten temat.

Przeczytaj również: Historia implantów

Akryl jest często wykorzystywanym materiałem w przypadku usług – Implanty Poznań

Akryl – zastosowanie

Przemysłowa produkcja tworzyw akrylowych rozpoczęła się na początku XX wieku. W 1901 r. Otto Rohm opisał w swojej pracy doktorskiej twarde, przezroczyste tworzywo, otrzymane z polimerów metakrylanu etylu. W 1909 r. utworzył wspólnie z Otto Haasem pierwszą fabrykę tworzyw sztucznych na bazie akrylanów. Do dnia dzisiejszego akryl ma szerokie zastosowanie. Wchodzi w skład kompozytów dentystycznych oraz materiałów stosowanych w protetyce stomatologicznej. Dotychczas najsilniej uczulał metakrylan metylu, powszechnie stosowany do utwardzania tworzyw protetycznych. Światłoutwardzalne akrylany ostatniej generacji znalazły zastosowanie zarówno w protetyce jak i do wypełniania ubytków w próchniczych zębach. Natomiast, np. w ortopedii akryl stanowi podstawę cementu kostnego. Akryl jest wykorzystywany również w przemyśle – armatury przemysłowe i łazienkowe (wanny, brodziki, kabiny natryskowe, mydelniczki, wieszaki), szkło przemysłowe, opakowania, zbiorcze i indywidualne itp.

Objawy uczulenia na akryl

Symptomy świadczące o wystąpieniu alergii na akryl to:

  • zapalenie błony śluzowej jamy ustnej,
  • owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej,
  • zmiany liszajowe w obrębie błony śluzowej jamy ustnej,
  • pieczenie w ustach (ból i obrzęki).

Jednakże objawy mogą wyjść również poza obszar śluzówki jamy ustnej, m.in. na skórę twarzy, przypominając alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. Do ogólnych objawów sugerujących alergię zalicza się m.in.:

  • bóle głowy,
  • migrenę,
  • nerwobóle,
  • bóle mięśni lub stawów.
blank

Diagnostyka alergii na akryl

Zdiagnozowanie alergii następuje po zaobserwowaniu objawów. Następnie po potwierdzeniu, że występują one pod wpływem substancji (akrylu) zawartej w zastosowanych u danego pacjenta materiałach.

Kolejnym krokiem w diagnozie jest wykonanie testu płatkowego z użyciem substancji uczulających. Jeżeli u pacjenta stwierdzony zostanie dodatni wynik testu na którąś z substancji, to przed podjęciem decyzji o ewentualnym usunięciu materiału z jamy ustnej należy dokładnie sprawdzić jego skład. Dopiero po potwierdzeniu wrażliwości pacjenta np. na akryl należy podjąć decyzję o usunięciu problematycznych plomb, mostów czy implantów. Objawy alergiczne z reguły ustępują w ciągu dwóch tygodni od usunięcia szkodliwych materiałów z jamy ustnej.

Alternatywy dla protez akrylowych

Dzięki prężnemu rozwojowi stomatologii i protetyki, alergicy nie muszą rezygnować z uzupełnień protetycznych. W przypadku uczulenia na wybrane elementy, z których zrobiona jest proteza, w porozumienia z protetykiem i alergologiem, mogą wybrać inne, bardziej przyjazne rozwiązanie. Najbardziej przyjazna i najchętniej wybierana proteza dla alergika, wykonana jest z materiałów termoplastycznych, czyli acetalu lub nylonu.

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Warte uwagi: Łuki zębowe – charakterystyka

Łuki zębowe – charakterystyka

27 listopada, 2022 by

Budowa zębów to obszerny temat. Można na nie bowiem spojrzeć zarówno z punktu widzenia anatomii, jak i histologii. Ponadto zęby różnią się między sobą w zależności od lokalizacji oraz czasu pojawienia się w jamie ustnej. Łuki zębowe człowieka dorosłego – górny i dolny – zbudowane są z 14 (16) zębów, z których każdy (po danej stronie łuku) ma różną budowę i funkcję. Łuk szczęki (górny) jest nieco większy od łuku żuchwy (dolny) – zęby górne są minimalnie bardziej wysunięte na zewnątrz w stosunku do zębów dolnych. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej o budowie łuków zębowych.

Przeczytaj również: Historia implantów

Łuki zębowe – zróżnicowanie zębów

W jamie ustnej dorosłego człowieka prawidłowo znajduje się od 28 do 32 zębów. Po 8 siekaczy (w każdym łuku zębowym po 2 siekacze przyśrodkowe – tzw. jedynki, 2 siekacze boczne – tzw. dwójki), 4 kły (po 2 „trójki”), 8 przedtrzonowców (po dwie „czwórki” i „piątki” w łuku) i od 8 do 12 trzonowców (dwie „szóstki” i „siódemki” i u niektórych dwie „ósemki” w łuku).

W uzębieniu mlecznym nie ma grupy zębów przedtrzonowych i nigdy nie występują trzecie zęby trzonowe, więc w sumie jest 20 zębów. W każdym łuku zębowym znajdują się 4 siekacze (dwie „jedynki” i dwie „dwójki”), dwa kły (czyli inaczej „trójki”) i 4 zęby trzonowe (po dwie „czwórki” i „piątki”). Każdy ząb ma specyficzną budowę i składa się z różnych tkanek i elementów.

Zęby stałe charakteryzują się znaczną różnorodnością. W porównaniu z mlecznymi poprzednikami wykazują znacznie większe rozmiary. Mają też zupełnie inną barwę – zazwyczaj są żółto-białe. Wynika to z faktu, że ich szkliwo jest lepiej zmineralizowane. W efekcie zęby te są silniejsze, trwalsze i bardziej odporne na rozwój procesów próchnicowych. Posiadają długie i szerokie korzenie, których systemy kanałowe są bardzo zmienne i rozbudowane – szczególnie w przypadku zębów trzonowych.

IMPLANTY POZNAŃ

Łuk zębowy dolny a górny

Górny i dolny łuk zębowy zbudowany jest z 14 zębów o zróżnicowanym kształcie i funkcji, ustawionych na szczytach wyrostków zębodołowych. Szerokość łuku zębowego szczęki jest większa od szerokości łuku zębowego żuchwy, co wpływa na bardziej przedsionkowe usytuowanie zębów górnych w stosunku do dolnych. Łuki zębowe szczęki i żuchwy nie mają nigdy takiego samego kształtu. Różnica wielkości dolnego i górnego łuku zębowego wynika z różnicy szerokości zębów przednich górnych i dolnych. Łuk zębowy górny jest większy w zakresie zębów przednich, czyli przykrywa łuk dolny. Powstaje tzw. nagryz zębów górnych na dolne (nagryz pionowy, overbite) wynoszący 1 do 2 mm. Obserwujemy eugnatyczny zgryz nożycowy, w którym zęby górne przykrywają 1/3 do 1/2 wysokości koron zębów dolnych.

blank

Funkcje poszczególnych rodzajów zębów

Każdemu rodzajowi zębów przypisujemy inną funkcję:

  • siekacze – odpowiadają za odgryzanie kęsów pokarmowych. Ze względu na ich centralne położenie w łuku zębowym, pełnią bardzo istotną funkcję w tworzeniu pięknego uśmiechu;
  • kły – odpowiadają za rozrywanie pokarmu. Biorą też udział w tworzeniu odpowiednich głosek, co gwarantuje poprawną i wyraźną mowę. Ich obecność wpływa też na odpowiednie położenie kącików ust, co ma bezpośredni wpływ na tworzenie estetycznego wizerunku twarzy;
  • przedtrzonowce – odpowiadają za rozdrabnianie pokarmu. Podobnie jak kły, biorą też udział w poprawianiu wyglądu twarzy – wpływają one na optymalne ułożenie konturów policzków;
  • trzonowce – odpowiadają za miażdżenie kęsów pokarmowych. Podobnie jak przedtrzonowce, biorą one pośredni udział w tworzeniu zewnętrznej linii konturowej policzków.

Warte uwagi: Recesja dziąseł – co to za proces?

Historia implantów

27 listopada, 2022 by

Historia implantacji zębów sięga czasów starożytnych. Znaleziska archeologiczne potwierdzają ciągłe dążenie człowieka do zastąpienia utraconych zębów różnymi materiałami pochodzenia zwierzęcego, mineralnego i ludzkiego. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby poznać historię implantów.

Przeczytaj również: Biomateriały z tkanek zwierzęcych i roślinnych

Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

IMPLANTY POZNAŃ

Historia implantów w czasach starożytnych

Zanim pojawiły się implanty, które znamy dziś, ludzkość od dłuższego czasu eksperymentowała z najrozmaitszymi materiałami, którymi próbowano zastąpić utracone zęby. Pierwsze ubytki zębów zastępowano w Chinach bambusowymi kołeczkami już ponad 4 000 lat temu. Odpowiednio wyprofilowane pędy bambusa osadzano w kościach szczęki. Starożytni Egipcjanie wykorzystywali metale szlachetne i kość słoniową, a Majowie oszlifowane morskie muszle. Na przestrzeni wieków sztuczne zęby wytwarzano z metalu, ze złota i srebra, kamieni szlachetnych, kości i zębów zwierząt, a nawet drewna.

Jedne z pierwszych prób wstawiania implantów poznaliśmy dzięki wykopalisku z Hondurasu. Odkrycie dokonane tam przez dra Wilsona Poponego świadczą o tym, że pierwsze implanty próbowano wykonywać z naturalnych surowców: w znalezionym fragmencie żuchwy przednie ubytki zębowe zastąpione zostały stożkowato uformowanymi muszlami morskimi. W I tysiącleciu naszej ery osadzano w szczękach żelazne implanty; jeden z nich, w kształcie zęba przedtrzonowego, tkwił w szczęce, którą znaleziono podczas prac archeologicznych na terenie dawnego cmentarza we francuskiej miejscowości Chantable. Analiza radiologiczna ujawniła, iż implant był prawidłowo zrośnięty z kością. Zjawisko to nie zostało wyjaśnione, ale istnieje hipoteza, że specjalna obróbka metalu mogła wpłynąć na jego zdolność do połączenia się z tkanką.
 

Renesans jako pierwszy przełom w implantologii

Zanim przejdziemy do czasów renesansowych, warto nadmienić, że w roku 1100, jeden z największych lekarzy tamtych czasów pochodzący z Arabii – Abulcasis, jako pierwszy odkrył możliwość wszczepiania kości wołowej uformowanej na kształt zęba. Natomiast w roku 1562 r. Ambroise Pare, francuski lekarz, uznawany za najwybitniejszego chirurga czasów renesansu, przeprowadzał zabiegi wszczepiania odpowiednio ukształtowanych fragmentów kości słoniowej w miejsce świeżo utraconych zębów. Precyzyjnie ukształtowany implant wprowadzano w miejsce utraconego zęba od razu po jego usunięciu. Specjalista ten był wierny zasadzie minimalnej ingerencji w zdrowe tkanki. Korzystał z zabiegów operacyjnych tylko wtedy, gdy uważał to za absolutną konieczność.

blank

Historia współczesna implantologii

Jak pokazuje praktyka, do polowy XX wieku próby implantacji zębów kończyły się niepowodzeniem z różnorakich powodów. W efekcie tych wielokrotnych niepowodzeń, dentyści nieustannie poszukiwali uniwersalnego materiały, który zostały przyjęty przez ciało człowieka.

W 1952 r Szwedzki naukowiec P. Branemark określił warunki konieczne dla sukcesu protetyki dentystycznej za pomocą implantacji – czystość powierzchni, nieinwazyjność, sterylność, geometryczna równość projektu i łóżka. Dzięki przestrzeganiu wszystkich tych warunków, możliwe jest stopienie powierzchni metalu z kością. Jest to proces osseointegracji, którego efektem jest fakt, że organizm pacjenta nie odrzuca implantu, ponieważ nie traktuje go jako ciała obcego.  Po tym odkryciu, w 1965 roku, P. Branemark zasugerował zastosowanie składanego implantu śrubowego, który składał się z części śródkostnej i filaru – nakręconej na nim głowicy wsporczej. Naukowiec wykorzystywał w swoich badaniach mikroskopię witalną. Była to technika, która pozwalała na obserwację pod mikroskopem cienkiej warstwy żywej tkanki. Badacz wykorzystywał wszczepialne tytanowe urządzenie optyczne, które umieszczał w kości. Dzięki temu odkryto możliwość bezpiecznego zakotwiczenia implantów. I tak rozpoczęła się historia współczesnej implantologii.

Ciekawostką jest, że kiedy jeden z badaczy w dziedzinie rozwoju implantów, George Zarb (University of Toronto, Kanada) dowiedział się o badaniu Branemarka, natychmiast udał się do Göteborga, gdzie przebywał przez 6 miesięcy, przekonując Branemark, aby podzielił się wszystkimi wynikami swoich badań. Zarb i jego grupa byli jednymi z pierwszych, którzy prowadzili badania poza Szwecją równolegle z Branemarkiem.

Warte uwagi: Recesja dziąseł – co to za proces?