Recesja to nieprawidłowość polegająca na odsłonięciu części korzenia zęba. Dochodzi do niej na skutek przemieszczenia się brzegu dziąsła w stronę wierzchołka korzenia zęba. Ze względu na to, że szyjki zębowe się odsłaniaj – ząb ulega wydłużeniu. Recesją często są dotknięte dziąsła w okolicach kłów. Ponadto to właśnie obserwacja tych zębów może pomóc w postawieniu wczesnej diagnozy. Bardzo często temu schorzeniu towarzyszy ból podczas jedzenia oraz krwawienie dziąseł. Takie symptomy powinny być bodźcem do tego, by jak najszybciej udać się do stomatologa. Recesja może występować w obrębie jednego (recesje pojedyncze) lub wielu zębów (recesje mnogie). Najczęściej cofnięte dziąsła można spotkać od strony wargowej i policzkowej (rzadziej na powierzchniach językowych i podniebiennych zębów). Recesja jest jedną z najbardziej zaawansowanych form choroby dziąseł. Problem może dotyczyć osób w każdym wieku, nawet dzieci. Jednakże prawdopodobieństwo pojawienia się zaniku dziąseł wzrasta z wiekiem.
Zadaniem dziąseł jest ochrona zębów. Dziąsło bierze udział w umacnianiu zębów w wyrostkach zębodołowych. Zabezpiecza połączenia zębodołowo-zębowe przed możliwością wnikania do nich infekcji. Dziąsło przyrośnięte łączy zęby z kością. Natomiast dziąsło nieprzyrośnięte (śluzówka dziąsła) chroni policzki i dziąsła od środka. Brzeg tkanki dziąsła, który otacza zęby, nosi nazwę brzegu dziąsłowego. Gdy brzeg ten odstaje od zębów, powoduje odsłonięcie korzeni, co naraża je na próchnicę i przyczynia się do utraty zęba.
Objawy recesji dziąseł
Jednym z pierwszych pojawiających się objawów recesji dziąseł jest nadwrażliwość zębów. Objawia się nieprzyjemnym, bolesnym uczuciem w kontakcie zębów z bardzo zimnymi bądź gorącymi napojami i pożywieniem. Z pewnością każdy z Was wie o czym mowa, ponieważ doświadczył takiego uczucia. Jednakże, kiedy masz do czynienia z tymi objawami codziennie- to wyraźny znak, że w Twojej jamie ustnej może zaczynać się rozwój recesji dziąseł.
Kiedy dziąsło się cofa, szyjki zębów zostają obnażone. Wtedy do objawów dochodzi nieustający ból, który występuje niezależnie od tego czy obecnie jesz lub pijesz. Może pojawiać się samoczynnie. Ponadto schorzeniu temu może towarzyszyć obrzęk dziąseł. Dodatkowo, podczas mycia zębów może pojawić się krwawienie (nawet obfite).
Recesja dziąseł – jak leczyć?
Na początek należy podkreślić, że leczenie recesji dziąseł dopasowuje się do stopnia zaawansowania schorzenia. Ponadto jest zależne od tego, jakie objawy mu towarzyszą. Istnieją mniej, jak i bardziej inwazyjne techniki. Poniżej przedstawiamy najpopularniejsze rozwiązania, jednak warto pamiętać, że wybór konkretnej metody zawsze należy do stomatologa w porozumieniu z pacjentem. Najpopularniejsze sposoby leczenia recesji dziąseł:
Wygładzenie korzenia zęba. Ta metoda polega na wygładzeniu miejsc powyżej oraz poniżej linii dziąseł. Dlaczego? Po to, aby obszar, w którym dziąsła stykają się z zębami, był możliwie jednolity. Zabieg ten należy powtarzać kilkukrotnie. Ponadto wygładzenie korzenia zęba powinno być poprzedzone zabiegiem usunięcia kamienia nazębnego.
Pokrycie miejsca recesji dziąsła materiałem kompozytowym. Jest to metoda, która w znacznym stopniu pozwala zminimalizować nadwrażliwość zębów i dziąseł. Ponadto zabezpiecza je przed pogłębianiem się schorzenia. Dzięki temu zabiegowi zostaje zakryta odsłonięta część zęba.
Przeszczep dziąsła. Jest to jedna z najbardziej inwazyjnych metod. Jednakże charakteryzuje się ona wysoką skutecznością. Przeszczep wykonuje się w momencie, gdy choroba jest na bardzo zaawansowanym poziomie, czyli gdy doszło już do utraty fragmentu dziąsła. Polega on na zasłonięciu korzenia zębowego poprzez przeniesienie tkanki pobranej z innego miejsca (np. z podniebienia) na obszar dziąsła.
Kości tworzą szkielet naszego ciała. Układ kostny zapewnia także ochronę dla narządów wewnętrznych i tkanki szpikowej. W ciągu całego naszego życia kości ulegają procesom budowy i niszczenia. Niestety z czasem stają się coraz słabsze. Mogą dotykać je też różnego rodzaju schorzenia, takie jak osteoporoza czy osteomalacja. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej o zaburzeniach układu kostnego, które mogą być przeciwskazaniem do wykonania zabiegu implantacji.
W Implanty Zębów Poznań wykwalifikowani specjaliści wiedzą, jak poradzić sobie z tym schorzeniami i skutecznie je wyeliminować.
Co to jest osteoporoza?
Osteoporoza jest patologicznym zredukowaniem masy kości w odniesieniu do normy wieku, płci oraz rasy, prowadzące do nieprawidłowości w obrębie szkieletu. Prowadzi do złamań kości, które mogą wystąpić nawet po niewielkim urazie (są to tak zwane złamania osteoporotyczne). Osteoporoza występuje u ludzi obojga płci, jednak częściej atakuje kobiety niż mężczyzn. Częstość jej występowania wyraźnie rośnie u osób, które ukończyły 60. rok życia. Cechuje się rozrzedzeniem (zrzeszotnieniem) tkanki kostnej, co jest widoczne jako ścieńczenie i zmniejszenie ilości beleczek kostnych kości gąbczastej, oraz ścieńczeniem kości korowej. Czynniki uznawane za potencjalnie sprzyjające rozwojowi tej choroby to m.in. uwarunkowania genetyczne, stan długotrwałego unieruchomienia, brak pionizacji, niedobory witamin i minerałów, zaburzenia metaboliczne, schorzenia o podłożu hormonalnym, źle zbilansowana dieta. Jest to najczęściej występująca dolegliwość dotycząca kości, która występuje zarówno u kobiet jak i u mężczyzn.
Przyczyny osteoporozy
Warto zwrócić uwagę na czynniki ryzyka, które powodują osteoporozę. Do najważniejszych z nich należą:
dieta bogatobiałkowa, ponieważ powoduje zwiększenie wydalania wapnia z moczem,
długotrwałe unieruchomienie,
niedobory witamin (zwłaszcza D i K). Ponadto niedobory składników mineralnych, np. cynku, magnezu, wapnia, fosforu. Z tego powodu bardzo duże znaczenie ma dieta.
palenie tytoniu – poprzez zwiększenie poziomu kortyzolu w surowicy krwi prowadzi do redukcji masy kostnej,
kofeina – ma niekorzystny wpływ na metabolizm kostny, hamuje proces różnicowania komórek kościotwórczych, mineralizację kości, wchłanianie wapnia,
niedostateczna aktywność fizyczna lub jej brak,
stosowanie niektórych leków, w tym np. glikokortykosteroidów (o szerokim zastosowaniu, wykazujących działanie przeciwzapalne, immunosupresyjne, przeciwalergiczne), inhibitorów pompy protonowej (stosowanych w przebiegu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy), związków litu (używanych w leczeniu psychiatrycznym), substancji stosowanych w leczeniu onkologicznym, antykoagulantów (leków przeciwzakrzepowych).
Osteomalacja
Osteomalacja jest chorobą metaboliczną kości. Występuje wyłącznie u dorosłych, u dzieci jej odpowiednikiem jest krzywica. Najczęstszą przyczyną osteomalacji jest niedobór witaminy D, który prowadzi do zaburzenia stężenia fosforanów i wapnia. Witamina D jest wytwarzana w skórze pod wpływem promieniowania słonecznego oraz dostarczana do organizmu z pokarmem. Zbyt mała ilość witaminy D w diecie połączona z niedostatecznym działaniem światła słonecznego na skórę (np. w miesiącach jesienno-zimowych) prowadzi do jej niedoboru. Osteomalacja objawia się bólem kości, szybkim męczeniem się mięśni – wstawanie z krzesła i chodzenie stają się coraz trudniejsze. W zaawansowanym stadium choroby kości mogą się zniekształcać i być podatne na złamania.
Hipofosfatazja
Jest to choroba o podłożu genetycznym. Objawia się zaburzeniami funkcji jednego z rodzajów enzymu fosfatazy zasadowej. Prowadzi to do nagromadzenia związków hamujących mineralizację kości, a następnie do krzywicy, rozmiękania kości czy zapalenia stawów z powodu odkładania się kryształów wapnia. To choroba o bardzo zróżnicowanym przebiegu, jednakże jej najczęstszą konsekwencją występowania u osób dorosłych jest przedwczesne wypadanie zębów.
Osteoliza
Osteoliza jest procesem, istotą którego jest ogniskowy, nadmierny rozkład tkanki kostnej. Nazwa pojęcia pochodzi od greckiego osteon, tłumaczonego jako kości. Dla osteolizy charakterystyczne jest, że w przeciwieństwie do osteoporozy czy osteomalacji, zmiany obejmują wyłącznie niektóre obszary, w których na kość miejscowo oddziałuje niekorzystny czynnik, a nie cały układ kostny. Można powiedzieć, że to zlokalizowany, ograniczony proces rozpadu tkanki kostnej. Przyczyną osteolizy jest najczęściej choroba nowotworowa, toczący się proces zapalny albo nadmierne obciążanie i mikrourazy kośćca.
W przypadku niektórych pacjentów przed zabiegiem wprowadzenia implantu dentystycznego konieczne jest zregenerowanie ubytków tkanki kostnej lub tkanek przyzębia. Do przeprowadzenia takiego zabiegu konieczne jest zastosowanie materiałów wspomagających regenerację tkanek. Biomateriały kościozastępcze stosuje się celem utrzymania ciągłości kości (m.in. wypełnianie ubytków kostnych). Ponadto, aby powiększyć ilość kości – dzieje się tak chociażby przed zabiegiem implantacji, gdy jest niekorzystna topografia kości. Wspomnianym materiałom poświęcimy niniejszy artykuł. Przeczytaj, aby dowiedzieć się więcej.
W Implanty Zębów Poznań wykwalifikowani specjaliści wykorzystują biomateriały, dzięki czemu zabiegi charakteryzują się bardzo wysoką skutecznością.
Biomateriały – od czego się zaczęło?
Choć nad regeneracją kości pracuje się już od dekad, jedne z najlepszych wyników i pionierskich eksperymentów wykonał zmarły w 2014 roku Szwajcar dr Peter Geistlich. Ten doświadczony chemik zajmował się nawozami, klejami oraz przetwórstwem kości. Szukał jak najlepszego rozwiązania, czytając specjalistyczne pisma na temat chirurgii szczękowej. Jak sam wspominał, przypadkiem zwrócił uwagę na relację z konferencji w Waszyngtonie, gdzie Philip Boyne przedstawił zadziwiające sukcesy w rekonstrukcji zmiażdżonych kości szczęki przy użyciu kości wołowej. Niestety, wynalazca miał świadomość, że nie jest to idealne rozwiązanie. Bowiem wykorzystanemu materiałowi brakowało jednej właściwości, która znacznie podniosłaby jego skuteczność. Chodziło o 100-procentową sterylność. Jednakże naukowcy nie mieli wątpliwości co do tego, że kość pochodzenia zwierzęcego to przyszłość w sterowanej regeneracji utraconych tkanek. Jednak jedocześnie mieli świadomość, że aby nie powodowała komplikacji po przeszczepie, musi być wysoce oczyszczona. Sukces przyszedł po kilku latach badań, kiedy po raz pierwszy w szwajcarskim laboratorium udało się oddzielić materiał organiczny od tkanki kostnej, nie naruszając przy tym jej porowatej mikrostruktury.
Zastosowanie biomateriałów
Ubytki kostne, jak i niedobory tkanek w obrębie jamy ustnej, które zazwyczaj są skutkiem usunięcia zębów lub wynikiem procesów o podłożu patologicznym – negatywnie wpływają na wszelkie zabiegi dentystyczne, protetyczne oraz implantologiczne. Ponadto są również powodem powstania schorzeń przyzębia. Na szczęście, dzięki zastosowaniu biomateriałów możliwe jest skuteczne zastępowanie wspomnianych ubytków, a co za tym idzie – również skuteczne leczenie. Wskazaniami do zastosowania materiałów kościozastępczych jest:
Implantacja. Nie trudno wyobrazić sobie sytuację pacjenta, który chciałby odbudować ubytki zębowe, lecz ilość jego własnej kości jest niewystarczająca. Z tego powodu nie może dojść do zabiegu wszczepienia implantu w miejsce brakującego zęba. W takiej sytuacji stosuje się biomateriał, dzięki któremu można zwiększyć zarówno grubość, jak i wysokość kości,
Periodontopatia. Jest to utrata kości w obszarze zębów. Najczęstszą przyczyną jej powstawania są bakterie zlokalizowane w kamieniu nazębnym. Skutkiem jest proces zniszczenia tkanek, które utrzymują ząb. Dzięki biomateriałom możliwe jest skuteczne odbudowanie zniszczonych tkanek.
Likwidowanie zmian okołowierzchołkowych. Te zmiany tworzą się poprzez zapalenie pęczka naczyniowo-nerwowego w obszarze wierzchołka korzenia. Zapalenie tego typu powoduje zniszczenie struktury kostnej, którą można naprawić przy pomocy biomateriałów.
Biomateriały – etiologia
Materiały kościozastępcze[1] w stomatologii są bardzo zróżnicowane. Przede wszystkim różnią się między sobą właściwościami fizycznymi oraz chemicznymi. Do takich materiałów należą:
kość autogenna (tzw. autoprzeszczep, czyli kość pobrana od pacjenta),
kość homogenna (kość od zmarłych dawców, przechowywana w bankach kości),
ksenograft (przetworzona kość pochodzenia zwierzęcego),
materiały alloplastyczne (syntetyczne substytuty kostne bądź pochodzące z naturalnych źródeł organicznych, np. algi. Względnie nieorganiczne, m.in. hydroksyapatyt, ortofosforan trójwapniowy).
Każdy z nich ma swoje wady i zalety. Niekiedy jest to cena, innym razem właściwości i działanie kliniczne lub udokumentowane działanie u pacjentów. Do niedawna specjalistom i badaczom wydawało się, że przeszczep autogenny zawsze będzie miał przewagę nad ksenograftem. Jednakże wraz z kolejnymi eksperymentami okazało się, że kości zwierzęce w wielu przypadkach w niczym nie różnią się od kości ludzkiej. Co więcej, niekiedy wykazują lepsze właściwości – choćby pod względem liczby makroporów. Dzieje się tak głównie za sprawą topografii i hydrofilności. Są to struktury materiału i jego zdolności do pochłaniania płynów. Obecnie naukowcy są w stanie niemal idealnie zachować topografię oraz porowatość materiału kościotwórczego, dzięki czemu nowa tkanka bez problemu może wniknąć w jego wnętrze, wypełnić je i po 4-6 miesiącach uformować nową kość, na której już stabilnie można osadzić nowy implant zęba bądź protezę.
Sterowana regeneracja kości
Sterowana regeneracja kości to umieszczenie w poddanej rekonstrukcji okolicy materiału kościotwórczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową – inaczej membraną. Dzięki tej błonie regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach, na skutek działania procesów regeneracyjnych i remodelujących, membrana wchłania się w organizm. Natomiast materiał kościotwórczy ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta. W tak przygotowane miejsce bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne. Obecnie sterowana regeneracja kości jest częścią standardowego postępowania w leczeniu ubytków kości. Ocenia się, że terapia tego typu staje się niezbędna w 40% przypadków wszystkich zabiegów implantacji. Materiał, którym wypełniamy zębodół, pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego „rusztowania”) dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta[2]. Zabieg ten jednak nie jest przydatny jedynie w implantacji, ale idealnie sprawdza się w pewniejszym osadzaniu protez oraz mostków.
Implanty stomatologiczne Poznań to najlepszy sposób odbudowy utraconych naturalnych zębów. Dlaczego? W odróżnieniu od innych metod protetycznych, implanty umożliwiają nie tylko idealną odbudowę estetyki uśmiechu, ale także doskonałe odbudowanie funkcjonalności układu żucia. Obecnie stosuje się dwa rodzaje filarów implantów stomatologicznych, które wyróżnia materiał wykonanie – implanty tytanowe lub implanty cyrkonowe. W niniejszym artykule zajmiemy się tymi drugimi, przedstawimy ich charakterystyczne właściwości i wyjaśnimy dla kogo są one przeznaczone. Przeczytaj, aby dowiedzieć się więcej.
Klinika Implanty Poznań posiada w swojej ofercie zabieg wszczepienia implantów! Umów się na wizytę, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.
Historia implantów cyrkonowych
Protetyka Poznań oparta na materiałach ceramicznych zaczęła rozwijać się już w XIX wieku. Od czego się zaczęło? W 1820 r. dentysta J.C.F. Maury przedstawił pracę opisującą metodę, która pozwala na uzyskanie porcelany półprzeźroczystej. Opisywał formowanie zębów z dwóch składowych ceramicznych: porcelanowego jądra i glazury tworzącej płaszcz. Natomiast 1825 r. produkcją zębów porcelanowych na dużą skalę zajął się jubiler S.W. Stockton. Charles Henry Land był pionierem indywidualnych, pełnych i wypalanych koron o wysokiej estetyce. W 1894 r. zbudowano piec elektryczny umożliwiający wypalanie uzupełnień ceramicznych. Rok 1898 był rokiem odkrycia porcelany o niskiej temperaturze topnienia. Wszystkie te odkrycia przyczyniły się do rozpowszechnienia uzupełnień pełnoceramicznych i ich produkcji na masową skalę.
Implanty cyrkonowe – charakterystyka materiału
Implanty ceramiczne wykonane są z tlenku cyrkonu (od dawna używanego też w endoprotezach stawu biodrowego), który całkowicie spełnia wszelkie wymagania, jakie stawiają przed nim implanty zębowe. Nieprzypadkowo mówi się o nich perła wśród implantów. Jedną z zalet ceramicznych implantów jest właśnie ich estetyczna barwa – kolor kości słoniowej, łudząco przypominający własne zęby. Dzięki niezwykle stabilnej strukturze chemicznej, z ceramiki nie uwalniają się jony ani żadne inne związki chemiczne. Ceramika nie podlega korozji i nie wywołuje reakcji zapalnych. Implanty cyrkonowe to alternatywa dla pacjentów uczulonych na implanty tytanowe, najczęściej stosowane w tej chwili rozwiązanie na rynku. Cyrkon, z którego powstają implanty wykorzystywany jest również do tworzenia koron oraz mostów. Warto też wspomnieć, że reagują one na światło słoneczne identycznie jak zęby naturalne.
Zalety implantów cyrkonowych
Ceramika jest sprawdzona i trwała. Stosowana w medycynie (stawy biodrowe) i stomatologii od 25 lat (implanty ceramiczne).
W przeciwieństwie do innych materiałów, ceramika jest nietoksyczna i wysoce biokompatybilna.
Na ceramicznych implantach naturalnie osadza się mniej bakterii(płytki nazębnej, biofilmu), co również zmniejsza ryzyko zapalenia dziąseł.
Dzięki ceramice nie ma ryzyka rozwinięcia alergii i tym samym obciążenia układu odpornościowego.
Implanty ceramiczne są atrakcyjne wizualnie.
Tlenek cyrkonu z którego wykonane są implanty jest bardziej odporny na pękanie niż inne materiały ceramiczne.
Czy implanty cyrkonowe (ceramiczne) mają w składzie metale?
Czysty cyrkon przypomina z wyglądu diament. Ten kryształ jest modyfikowany w celu produkcji implantów, ponieważ w tym celu wykorzystuje się biały dwutlenek cyrkonu, który jest metalem przejściowym. Jednakże implanty cyrkonowe są sprzedawane, jako produkt niezawierający metalu. Jak to? Jest to możliwe, ponieważ cyrkon w tej postaci przekształca się w kryształ i staje się ceramiką. Dlatego cyrkon w postaci dwutlenku cyrkonu uważa się za pierwiastek wolny od metalu.
Bez wątpienia, utrata wszystkich zębów wiąże się z bardzo dużymi trudnościami w codziennym funkcjonowaniu. Najczęściej, w przypadku braków w uzębieniu, pacjenci sięgają po protezy ruchome, które niestety nie są najlepszym możliwym rozwiązaniem! Ruszają się podczas spożywania, uśmiechania się i jedzenia. Ich użytkownik musi uważać na to, aby nie było to widoczne, bądź by proteza całkowicie nie wypadała z jamy ustnej. Pojawiają się kompleksy, unikanie towarzystwa i znaczne ograniczenia. Aby zminimalizować niekorzystne efekty utraty wszystkich zębów można wykorzystać tylko 4 implanty Poznań, dzięki którym specjaliście są w stanie umocować zęby na stałe, jednocześnie eliminując wszystkie niedogodności. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się o możliwościach, jakie dają implanty all on.
Metoda ta jest wykorzystywana w przypadku usług – Implanty Poznań
All on, czyli co?
All on to technologia rekonstrukcji zębów stworzona przez doktora Paulo Malo, światowej sławy portugalskiego dentystę oraz laureata wielu nagród w dziedzinie odbudowy uzębienia. Technika All-on-4 szybko zdobyła uznanie wśród specjalistów i została uznana za jeden z największych przełomów w implantologii! Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że pozwala bez dużej ingerencji chirurgicznej (takiej jak np. przeszczep kości) w pełni zrekonstruować uzębienie pacjenta. Metoda All on 4 polega na szybkim zastąpieniu braku zębów protezą osadzoną na implantach. All-on-4 to cztery tytanowe implanty precyzyjnie umieszczone w odpowiedniej pozycji w szczęce i/lub żuchwie pacjenta. Są one podporą dla stałego mostu, który obejmuje cały łuk zębowy. Implanty po wszczepieniu zostają natychmiastowo odpowiednio obciążone. Następnie specjalista osadza w łuku zębowym tymczasowe uzupełnienie brakujących zębów. Dzięki temu pacjent od razu po zabiegu może powrócić do wykonywania codziennych czynności i normalnie funkcjonować.
Stosując metodę All on 4, pacjent może liczyć na szybkie zakończenie leczenia, ponieważ nowe zęby uzyska w dość krótkim czasie a czasem nawet w ciągu jednego dnia. Zanim jednak dojdzie do zabiegu, lekarz konsultuje z pacjentem jego warunki i możliwości leczenia co pozwala na zapoznanie się z proponowanym przebiegiem leczenia. Metoda All-on-4 zapewnia pacjentom naturalny wygląd i komfort, którego nie osiągnąłby poprzez zastosowanie protezy ruchomej. Proces gojenia i osteointegracji, czyli połączenia się tytanowego implantu z kością trwa zazwyczaj do kilkunastu tygodni. Po upływie tego czasu lekarz na wszczepionych wcześniej implantach osadza przygotowaną dla pacjenta ostateczną i stabilną pracę protetyczną.
Metoda all on – dla kogo będzie odpowiednia?
Metoda ta skierowana jest w szczególności do tych pacjentów, którzy na co dzień borykają się z bezzębiem szczęki lub żuchwy. Dotyczy to również stwierdzonej potrzeby usunięcia zębów. Kiedyś warunkiem koniecznym była odpowiednia ilość kości, która niestety przede wszystkim w szczęce zanika szybko. Obecnie nawet brak kości w szczęce nie stanowi problemu. All on jest również odpowiednia dla pacjentów cierpiących przez zanik kostny, do którego doszło w wyniku utraty zębów, a także tych, którzy stracili zęby z powodu chorób dziąseł. All on to także alternatywa dla protez ruchomych, których użytkowanie często bywa dla pacjentów uciążliwe i powoduje dyskomfort.
Zalety metody all on
Technologia all on to szansa na realną poprawę komfortu życia. Główną zaletą zabiegu jest znaczne skrócenie czasu leczenia, złożoności i liczby zabiegów chirurgicznych. Ponadto , uproszczone procedury protetyczne umożliwiają znaczne zmniejszenie kosztów leczenia. Tymczasowy most jest montowany już kilka godzin po zabiegu wszczepienia implantów zastępujących korzeń zęba. Implanty all on oraz montowany na nich most powstają z wysokiej jakości materiałów takich jak tytan, porcelana czy akryl, które są bezpieczne i dobrze tolerowane przez organizm. Implanty, tak jak kości, nie będą widoczne podczas jedzenia czy mówienia. Ta metoda doskonale imituje naturalne uzębienie nie tylko pod względem estetycznym, ale także funkcjonalnym. Ponadto:
Metoda nie wymaga przeprowadzania dodatkowych zabiegów regeneracyjnym, a implanty goją się bardzo szybko.
Co do zasady ta metoda nie wymaga przeszczepu kości, więc jest szybsza, mniej inwazyjna, a ryzyko komplikacji – niższe.
O ile zwykła proteza opiera się o podniebienie czy dziąsła, co powoduje dyskomfort, pacjenci korzystający z odbudowy po wszczepieniu implantów te problemy nie występują.
Odbudowa ta jest ekstremalnie trwała w porównaniu z innymi opcjami.
Pacjenci, u których stwierdzono cukrzycę, często pytają, czy można wszczepić u nich implanty stomatologiczne. Cukrzyca jest bardzo często wymienianym przeciwwskazaniem do wszczepienia implantów. Diabetycy są w gronie pacjentów ze zwiększonym ryzykiem pojawienia się infekcji. Oprócz tego dłuższy jest też proces integracji kości i implantu. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
To w znacznym uproszczeniu – zbyt wysoki poziom cukru we krwi. Główną przyczyną tej choroby jest brak lub nieprawidłowe działanie wytwarzanego przez trzustkę hormonu – insuliny, która odpowiedzialna jest za przemianę glukozy w energię konieczną do pracy prawie każdej komórki organizmu.
Przewlekle utrzymujący się wysoki poziom cukru we krwi powoduje zmiany patologiczne w naczyniach krwionośnych i w konsekwencji uszkodzenie narządów wewnętrznych. Takie uszkodzenie naczyń prowadzi do poważnych następstw: niewydolności nerek, niewydolności serca, udaru mózgu, ślepoty, a nawet amputacji kończyn. Cukrzyca to w tej chwili problem około 2,7 mln. Polaków.
Jak cukrzyca wpływa na implanty zębowe?
Ze względu na występującą cukrzycę, w organizmie pacjenta upośledzeniu ulega na przykład synteza kolagenu, a gojenie się ran zachodzi wolniej niż u zdrowych osób. W przypadku wszczepienia implantów zębowych pacjentowi z cukrzycą zwiększone jest ryzyko pojawienia się infekcji w okolicy wszczepu, oprócz tego wolniej mogą przebiegać procesy łączenia się implantu z kością. Problemem może okazać się także gojenie naruszonych w trakcie zabiegu tkanek przyzębia. Jednakże choroba ta nie dyskwalifikuje jednoznacznie do zabiegu wszczepienia implantów zębowych!
Przez lata na ten temat były przeprowadzane badania. Do ciekawych wniosków doszli naukowcy z University of Texas Health Science w San Antonio. Ich badanie obejmowało 117 pacjentów, których podzielono na grupy. Kierowano się tym, czy chorują oni na cukrzycę, a jeżeli tak, to czy przebieg choroby jest dobrze, czy słabo kontrolowany. Po rocznym okresie obserwacji okazało się, że utrzymywanie się implantów zębowych było podobne we wszystkich grupach i sięgało niemalże 100%. U pacjentów ze słabo kontrolowaną cukrzycą zauważalne natomiast było to, że proces osteointegracji implantu zachodził wolniej (prawie dwukrotnie dłużej w porównaniu do osób zdrowych). Aby zapobiec ewentualnym komplikacjom, u tych chorych odsłonięcie implantu wykonywano później niż standardowo.
Warunki wszczepienia implantu u diabetyków
Warunkiem przeprowadzenia zabiegu implantacji jest utrzymanie prawidłowego i ustabilizowanego poziomu cukru we krwi i wartości hemoglobiny (cukrzyca kontrolowana). Prawidłowe wartości tych parametrów są gwarancją na to, że gojenie się miejsc pozabiegowych i integracja implantu z kością odbędzie się prawidłowo. Pamiętajmy jednak, że monitorowanie poziomu cukru ważne jest zarówno przed zabiegiem, jak i po nim! Kolejnym warunkiem jest stała opieka diabetologa oraz przyjmowanie, zaleconych przez lekarza, leków.
Ustabilizowany poziom cukru i hemoglobiny, prawidłowe zaplanowanie zabiegu implantacji oraz kontrola pacjenta przez diabetologa po zabiegu minimalizują ryzyko odrzucenia wszczepionych implantów.
W Implanty Poznań specjaliści obejmują opieką również osoby, które zmagają się z cukrzycą! Umów się na wizytę, aby przekonać się, że jesteśmy w stanie poradzić sobie z tym problemem.
W sytuacji gdy po utracie zęba zwlekamy z jego odbudową, w jamie ustnej zachodzą niebezpieczne zaniki. Miejsce, w którym osadzony był ząb, czyli zębodół, ulegnie znacznemu przekształceniu. Szczęka dolna, czyli żuchwa, ze względu na to, że nie musi już utrzymywać zęba, delikatnie się zapadnie, ulegając procesowi resorpcji. Wtedy dochodzi do zaniku tkanek twardych kości wyrostka zębodołowego. Z tego powodu, bez dodatkowego wypełnienia materiałem biokompatybilnym, kościotwórczym, nawet najlepszy implant czy mostek nie będzie się miał na czym utrzymać. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
Biomateriały to substytut kostny pochodzenia syntetycznego oraz naturalnego. Stosowany jest w medycynie z powodzeniem od wielu lat. Materiały do odbudowy kości stosowane są zarówno w celu zachowania ciągłości kości, np. przy wypełnianiu ubytków kostnych jak i w celu powiększenia ilości kości. np. przed implantacją, przy niekorzystnej topografii kości. Zastosowanie tych materiałów daje w większości przypadków klinicznych gwarancję pozytywnego przebiegu leczenia.
Kiedy wykorzystuje się materiały biokompatybilne?
Materiały biokompatybilne wykorzystuje się przede wszystkim do sterowanej regeneracji kości, która jest koniecznym zabiegiem w przypadku niewystarczającej ilości tkanki kostnej u pacjenta, który chciałby mieć wszczepy.
Zanik kości, który następuje po ekstrakcji zęba jest procesem fizjologicznym. W ciągu 6 tygodni od usunięcia zęba zanika ok 60% tkanki kostnej. Z tego powodu należy jak najszybciej uzupełniać braki w naturalnym uzębieniu! W późniejszym okresie zanik ten co prawda jest wolniejszy. Jednak cały czas postępuje i sprawia, że niemożliwym może okazać się wstawienie implantu dentystycznego. Gdy podłoże kostne pacjenta nie pozwala wykonać zabiegu implantacji, stosuje się techniki regeneracji kości za pomocą materiałów biokompatybilnych lub innowacyjnej metody z użyciem czynników wzrostu uzyskanych z krwi pacjenta. W stomatologii wyróżniamy przeszczepy kostne autogenne i ksenogenne.
Wspomniane biokompatybilne materiały wykorzystuje w ramach swoich usług klinika Implanty Poznań.
Materiały biokompatybilne – historia
Nad regeneracją kości pracuje się już od dekad. Przełom w tej kwestii nastąpił za sprawą szwajcarskiego naukowca dr Patera Geistlicha. Zarządzał on firmą, zamującą się nawozami, klejami oraz przetwórstwem kości. Pewnego dnia, czytając specjalistyczne pismo na temat chirurgii szczękowej, natrafił na artykuł o Philipie Boyne, który przedstawił zadziwiające sukcesy w rekonstrukcji zmiażdżonych kości szczęki przy użyciu kości wołowej. Jednak, jak wynikało z artykułu – wykorzystanemu materiałowi brakowało jednej właściwości, która znacznie podniosłaby jego skuteczność – 100-procentowej sterylności. Inni naukowcy byli zgodni co do tego, że kość pochodzenia zwierzęcego to przyszłość w sterowanej regeneracji utraconych tkanek, jednak aby nie powodowała komplikacji po przeszczepie, musi być ona wysoce oczyszczona. Doktor Pater Geistlich w swojej firmie posiadał zaawansowaną technologię sterylizacji, która w późniejszym czasie zrewolucjonizowała chirurgię. Dzięki niemu, w szwajcarskim laboratorium udało się oddzielić materiał organiczny od tkanki kostnej, nie naruszając przy tym jej porowatej mikrostruktury.
Podział materiałów biokompatybilnych
Materiały biokompatybilne, które zastępują kości różnią się między sobą właściwościami fizycznymi oraz chemicznymi. Lekarze mają do wyboru wiele materiałów.
kość autogenna (tzw. autoprzeszczep, czyli kość pobrana od pacjenta),
kość homogenna (kość od zmarłych dawców, przechowywana w bankach kości),
ksenograft (przetworzona kość pochodzenia zwierzęcego),
materiały alloplastyczne (syntetyczne substytuty kostne bądź pochodzące z naturalnych źródeł organicznych, np. algi. Względnie nieorganiczne, m.in. hydroksyapatyt, ortofosforan trójwapniowy).
Wskazania do zastosowania materiałów kościozastępczych
Implantacja – często zdarza się, że ilość własnej kości pacjenta jest niewystarczająca, by można było wszczepić implant w miejsce brakującego zęba. W takim przypadku stosuje się biomateriał, dzięki któremu można zwiększyć zarówno grubość, jak i wysokość kości.
Ekstrakcje – po usunięciu zęba w kości pozostaje ubytek w postaci zębodołu. W wielu przypadkach proces samoistnego gojenia się zębodołu prowadzi do zaników kostnych. W takich sytuacjach zastosowanie biomateriału pozwala uzyskać optymalną ilość kości, która umożliwia zabieg implantacji.
Periodontopatia to utrata kości w obrębie zębów wywołana przez bakterie umiejscowione w kamieniu nazębnym oraz w płytce bakteryjnej. Doprowadzają one do zniszczenia tkanek, które utrzymują ząb. Dzięki biomateriałom możliwe jest skuteczne odbudowanie zniszczonych tkanek.
Usuwanie zmian okołowierzchołkowych – zmiany tego typu powstają w wyniku zapalenia pęczka naczyniowo-nerwowego w obszarze wierzchołka korzenia. Zapalenie powoduje zniszczenie struktury kostnej, którą można naprawić przy pomocy biomateriałów.
Rezultaty wykorzystywania materiałów biokompatybilnych
Udokumentowane jest to, że najlepsze rezultaty leczenia zapewnia użycie autogennej kości w celu odbudowy podłoża implantu. Jednakże pozytywne wyniki terapii przy użyciu innych materiałów bądź domieszanie ich do kości autogennej dają te same bądź niewiele od nich odbiegające rezultaty. Zastosowanie materiałów kościozastępczych często pozwala na zrezygnowanie z drugiego, obciążającego pacjenta zabiegu pobrania kości.
Implanty stomatologiczne to jedne z rodzajów protezy zęba mające postać śruby, którą umieszcza się w kości szczęki. Służą one odbudowaniu utraconego uzębienia, zastępując korzeń zębowy. Najczęściej implanty wykonuje się z tytanu. Czym się one charakteryzują i czy są odpowiednie dla każdego pacjenta? Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
Historia tytanowych implantów zębowych sięga 1952 r. Wtedy to szwedzki profesor Per-Ingvar Branemark wprowadził tytanowy cylinder do kości udowej królika. Po pewnym czasie tytan zrósł się z kością, co nazwano mianem ossointegracji. Odkrycie Branemarka szybko znalazło zastosowanie w wielu działach medycyny, w tym w stomatologii. W 1965 r. po raz pierwszy wszczepiono u pacjenta wykonane z tytanu implanty zębowe.
Tytan to pierwiastek o bardzo wysokiej wytrzymałości mechanicznej, porównywalnej z wytrzymałością stali, a jednocześnie o wiele od niej lżejszy. Świetnie sprawdza się w roli budulca sztucznego zęba. Charakteryzuje się odpornością na korozję oraz szkodliwe działanie większości substancji: kwasu solnego, kwasu siarkowego, kwasów organicznych, chloru, roztworów o odczynach zasadowych, a nawet wody morskiej. Duża odporność na ścieranie gwarantuje trwałość efektu leczenia. Tytan jest nietoksyczny nawet w dużych ilościach i nie ma większego wpływu na organizm ludzki. Cząsteczki metalu można spotkać w kosmetykach, a nawet w produktach spożywczych (barwnik E171). Co więcej, układ odpornościowy nie odbiera tytanu jako substancji obcej, więc właściwie nie ma ryzyka, że implant zębowy się nie przyjmie. Implanty tytanowe fiksuje się głęboko pod dziąsłem, dzięki czemu unika się ekspozycji szarego materiału wszczepu. Tendencja do niewielkiego cofania się linii dziąseł wraz z wiekiem może predysponować jednak do jego odsłonięcia.
Kiedy nie można skorzystać z implantów tytanowych?
Pomimo tego, iż implanty tytanowe są jednym z najbezpieczniejszych rozwiązań, nie są odpowiednie dla wszystkich osób. Do najczęściej wymienianych przeciwskazań należą:
Paradontoza – osoby zmagające się z tą dolegliwością bardzo często nie mogą pozwolić sobie na założenie implantu, gdyż istnieje duże ryzyko jego odrzucenia. Wpierw może być zalecana regeneracja kości.
Nieuregulowana cukrzyca – diabetycy mają często problem z pojawiającymi się infekcjami oraz integracją implantu z kością. Konieczne jest unormowanie cukrów i konsultacja ze stomatologiem oraz diabetologiem.
Osteoporoza – tkanka kostna osób cierpiących na tę chorobę jest bardzo osłabiona, co wiąże się ze znacznie wolniejszymi procesami regeneracyjnymi. Istnieje więc duże ryzyko, iż implant się nie przyjmie.
Próchnica i inne choroby jamy ustnej – osoby, które są zdecydowane na implant, muszą w pierwszej kolejności wyleczyć wszelkie zmiany chorobowe – w przeciwnym wypadku może dojść do zakażenia.
Przyjmowanie niektórych leków reumatoidalnych wpływających na układ krążenia, wątrobę, nerki czy szpik, wady zgryzu, stan zapalny czy niewłaściwa budowa anatomiczna.
Bez wątpienia, implanty zębowe to rewolucyjny wynalazek, a ich wynalezienie to ważne wydarzenie w całej historii stomatologii. Dzięki nim, pacjenci mogą na zawsze zapomnieć o brakach w uzębieniu oraz ich konsekwencjach. Zdecydowana większość zabiegów wszczepienia implantów zębowych kończy się powodzeniem. Niestety, zdarza się, że nowy ząb nie zostaje przyjęty. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się jakie są objawy odrzucenia implantu, jak postępować w takiej sytuacji oraz jak często się to zdarza.
Wczesne odrzucenie implantu ma miejsce w ciągu pierwszych trzech do czterech miesięcy od wszczepienia i jest spowodowane brakiem osteointegracji. Zatem rozważając wstawienie lub wymianę implantu stomatologicznego, lekarz wspólnie z pacjentem dokonuje oceny ryzyka wczesnego niepowodzenia leczenia. W przypadku niepowodzenia późnego, problemy pojawiają się po osseointegracji i są to w dużej części te same powody, które prowadzą do utraty naturalnego uzębienia. Czynniki ryzyka, takie jak zła higiena jamy ustnej, zaciskanie zębów i zgrzytanie, palenie tytoniu, zły ogólny stan zdrowia, nadmierne obciążenie oraz ilość lub jakość kości, mogą prowadzić do odrzucenia implantu nawet po udanej integracji.
Jak często zdarza się odrzucenie implantu zęba?
Odrzucenie implantu zębowego występuje niezwykle rzadko, ale jednak występuje. Sytuacja ma miejsce w około 1,5-2% wszystkich implantacji – jak widać, problemy pojawiają się w odosobnionych przypadkach. Sprawia to, że zabiegi cechują się bardzo wysoką skutecznością i nie bez powodu zdobywają coraz większą popularność wśród pacjentów.
Objawy odrzucenia implantu zęba
Pierwszym i podstawowym wskaźnikiem, świadczącym o tym, że implant nie przyjął się prawidłowo w organizmie pacjenta jest stan zapalny dziąsła w okolicy, w której był on wszczepiany. Temu stanowi towarzyszą zazwyczaj wyraźne dolegliwości, takie jak: pieczenie, ból, krwawienie, a nawet wysoka gorączka.
Kolejną oznaką tego, że implant nie został zaakceptowany przez organizm jest jego ruchomość. Świadczy ona o niepełnym połączeniu protezy z otaczającymi ją tkankami. Z taką sytuacją mamy do czynienia zdecydowanie częściej przy okazji wszczepienia implantu metodą jednooetapową.
Żadnego z tych objawów nie należy lekceważyć! Może to doprowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. Ponadto, jeśli nie zareagujemy odpowiednio wcześnie, implant może całkowicie odpaść od dziąsła. Wtedy koniecznie trzeba zgłosić się do gabinetu stomatologicznego. Niestety sytuacja taka wiąże się z przeprowadzeniem kolejnej serii badań i zabiegów, a ewentualnie nowy implant można wszczepić dopiero 6 miesięcy później.
Odrzucenie implantu zęba – postępowanie
Potwierdzenie diagnozy odrzucenia implantu jeszcze nie świadczy, że mamy do czynienia z sytuacją bez wyjścia. W zależności od przyczyny odrzucenia implantu dentysta zastosuje odpowiednie środki oraz zleci przeprowadzenie właściwych zabiegów. Gdy przyczyną objawów jest zakażenie bakteryjne, wystarczy terapia antybiotykowa i zastosowanie właściwych preparatów do dezynfekcji. Jeśli jednak te działania nie pomogą, ponieważ doszło do utraty masy kostnej wokół zęba (co można określić za pomocą badania RTG), konieczne będzie przeprowadzenie zabiegu sterowanej regeneracji kości. Później może nastąpić druga próba implantacji.
Klinika Implanty Poznań wspiera swoich pacjentów, oferując pełną opiekę i pomoc w przypadku odrzucenia implantu zębowego.
Kość wyrostka zębodołowego to część górnej i dolnej szczęki, w której zakotwiczone są zęby w łożach zębowych. Wyrostki zębodołowe powstają wraz z wyrzynaniem się zębów. Za życia ulegają ciągłej odbudowie. Ich obecność zawsze związana jest z obecnością zębów, co oznacza że w przypadku utraty zębów zmniejsza się również wyrostek zębodołowy szczęki (dochodzi do jego zaniku). Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.
Każdy ząb dzieli się anatomicznie i fizjologicznie na dwie części: koronę – widoczną nad poziomem dziąsła i korzeń, który jest ukryty w kości wyrostka zębodołowego. Korzeń jest osadzony w dziąśle przy pomocy włókien łącznotkankowych, które rozciągają się między powierzchnią cementu korzeniowego a otaczającą kością. Są to tzw. wiązadła ozębnej. Podstawową rolą, którą one spełniają jest utrzymywanie zęba w zębodole. Ponadto pomagają w rozkładaniu siły działającej na kość podczas czynnościowych kontaktów zębów, np. przy przeżuwaniu.
Wyrostek zębodołowy to gąbczasta i jednocześnie najgrubsza część kości szczęki. Posiada charakterystyczną budowę – od tyłu i na środku jest wklęsły, natomiast od przodu i części bocznej – wypukły. Wraz z częścią zębodołową żuchwy tworzy tzw. odcinek krzywej eliptycznej.
Na czym polega zanik kości wyrostka zębodołowego?
Jest to poważny problem i wyzwanie dla współczesnej protetyki stomatologicznej. Jak dochodzi do zaniku? Pod wpływem niektórych czynników komórki kościogubne zyskują przewagę. Całkowity zanik wyrostka zębodołowego sprawia, że niemal niemożliwe staje się wykorzystanie implantów czy innego uzupełnienia protetycznego. To jest właśnie jeden z powodów, dla których po utracie zęba naturalnego zaleca się jak najszybszą konsultację ze specjalistą i odbudowę brakującego uzębienia. Jednakże może dojść również do sytuacji, że kość wyrostka zębodołowego zacznie zanikać w momencie, gdy ząb jeszcze w nim tkwi, np. poprzez zainfekowanie go zmianami próchnicowymi. Wtedy konsekwencją jest rozchwianie zęba, a nawet jego utrata.
Zjawisko zaniku kości wyrostka zębodołowego bardzo często związane jest z wiekiem, ponieważ im starsza osoba, tym wyrostki stają się mniej zaznaczone. Jednakże istnieje również szereg innych przyczyn, o podłożu patologicznym.
W Implanty Zębów Poznań wykwalifikowani specjaliści wiedzą, jak poradzi sobie z tym problemem i skutecznie go wyeliminować.
Przyczyny zaniku kości wyrostka zębodołowego
długo utrzymujący się stan zapalny kości szczęki – gromadzenie się bakterii w osadzie i kamieniu nazębnym. To w konsekwencji może prowadzić również do groźnej choroby przyzębia – parodontozy, przez którą zanika tkanka kostna.
braki w uzębieniu, które mają wpływ na zaburzenia w fizjologii narządu zębowego. Narząd ten tworzą: ząb, dziąsło, kość wyrostka zębodołowego, ozębna oraz cement korzeniowy. Podczas spożywania pokarmów, zęby naciskają na wyrostek zębodołowy. Gdy zabraknie, kość zaczyna zanikać, ponieważ nie jest stymulowana naciskiem.
wady zgryzu,
błędy podczas leczenia ortodontycznego lub protetycznego.
Zapalenie wyrostka zębodołowego
Częstym zjawiskiem po ekstrakcji zęba jest zapalenie wyrostka zębodołowego, czyli tzw. suchy zębodół. Ma miejsce w momencie, gdy niedługo po wyrwaniu zęba wypłuczemy skrzep. W jaki sposób? Na przykład poprzez energiczne płukanie usta, intensywny kaszel, picie przez słomkę. Utrzymanie skrzepu po usunięciu zęba jest niezwykle ważne. Z tego powodu, podczas szczotkowania zębów w pierwszych dniach należy unikać tej okolicy, aby włosie szczoteczki nie naruszyło przypadkowo skrzepu. Zapalenie wyrostka zębodołowego objawia się w charakterystyczny sposób:
pacjent odczuwa silny ból w miejscu ekstrakcji, który może promieniować aż do głowy czy ramienia,
z ust pacjenta wydobywa się nieprzyjemny, drażniący zapach,
ogólne osłabienie,
może wystąpić gorączka,
powiększenie węzłów chłonnych szyi.
Aby wyleczyć ten stan należy udać się do stomatologa, który przepisze miejscowo stosowane leki i zabezpieczy ranę. Dodatkowo wykonuje się antyseptyczne płukanki jamy ustnej zgodnie z zaleceniem lekarza.
