Category:

Przeczytaj również: Aparaty ortodontyczne – ich rola w leczeniu ortodontycznym

Jak działają nakładki Invisalign?

Nakładki Invisalign działają na zasadzie stopniowego przemieszczania zębów. Pacjent otrzymuje serię nakładek, z których każda jest nieznacznie różna od poprzedniej. Noszenie kolejnych nakładek stopniowo przesuwa zęby do zamierzonej pozycji. Każda para nakładek noszona jest przez określony czas, zazwyczaj od jednego do dwóch tygodni, a następnie wymienia się je na kolejne pary, aż do osiągnięcia ostatecznego rezultatu.

Materiały używane do produkcji nakładek Invisalign są bezpieczne dla jamy ustnej i nie powodują alergii. Nakładki są także wyjątkowo cienkie i gładkie, co zapewnia komfort pacjentowi podczas noszenia.

Proces tworzenia i dostosowywania nakładek Invisalign rozpoczyna się od szczegółowej konsultacji z ortodontą. Później ortodonta wykonuje skanowanie lub odciski uzębienia. Na podstawie tych danych specjaliści tworzą cyfrowy model zgryzu pacjenta oraz plan leczenia. Na podstawie tego planu, nakładki Invisalign są precyzyjnie zaprojektowane, tak aby dokładnie dopasować się do zębów pacjenta.

Główne zalety

Comments closed

Przeczytaj również: Aparaty ortodontyczne – poznaj ich rodzaje

Jak działają aparaty ortodontyczne?

Aparaty ortodontyczne opierają się na koncepcji stopniowej korekcji wad zgryzu. Zęby są przemieszczane stopniowo, co oznacza, że proces ten odbywa się stopniowo i kontrolowanie przez ortodontę.

Stopniowa korekcja jest ważna, ponieważ pozwala na stopniowe dostosowanie tkanek i struktur jamy ustnej do nowej pozycji zębów. Przesuwanie zębów zbyt szybko może prowadzić do uszkodzenia korzeni lub nieprawidłowego ułożenia zębów, dlatego proces ten musi być odpowiednio monitorowany i kontrolowany przez ortodontę. Przykładowe mechanizmy działania aparatu:

• Zamki i łuki. To najpopularniejszy rodzaj aparatu ortodontycznego. Zamki to małe elementy, które są umieszczane na powierzchni zębów, a łuki to elastyczne druty, które łączą zamki i wywierają niewielkie siły na zęby, prowadząc do ich przemieszczenia.
• Nakładki przezroczyste. To dyskretne aparaty wykonane z przezroczystego plastiku. Nakładki są indywidualnie dopasowane do jamy ustnej pacjenta i stopniowo przemieszczają zęby do pożądanej pozycji.
• Aparaty samoligaturujące. W tym przypadku zamki mają specjalne zatrzaski, które utrzymują łuki bez konieczności stosowania gumek lub drutów.
• Aparaty lingwalne. Są to aparaty, które są umieszczane od wewnątrz zębów, co sprawia, że są one niewidoczne na zewnątrz. To popularna opcja dla osób, które preferują dyskrecję.

Czas noszenia aparatu ortodontycznego może się różnić w zależności od indywidualnego przypadku. Zazwyczaj trwa to od kilku miesięcy do kilku lat. Czas trwania leczenia zależy od stopnia wady zgryzu i konkretnych celów terapeutycznych. Ortodonta ustala indywidualny plan leczenia dla każdego pacjenta.

Wizyty kontrolne u ortodonty są niezwykle ważne w trakcie noszenia aparatu. Częstotliwość wizyt kontrolnych zależy od postępów leczenia i zazwyczaj wynosi od 4 do 8 tygodni.

Higiena jamy ustnej podczas noszenia aparatu

Comments closed

Przeczytaj również: Aparaty ortodontyczne – poznaj ich rodzaje

Zmagasz się z problemami ze zgryzem bądź nie jesteś pewien czy potrzebujesz aparatu ortodontycznego? Skontaktuj się z ortodontą z kliniki stomatologicznej Stankowscy-Białach! W ramach usług ortodoncja Poznań, zadba on o stan Twojego uzębienia i przywróci mu pełną funkcjonalność.

Czym zajmuje się ortodonta?

Historia ortodoncji

Historia ortodoncji sięga tysięcy lat wstecz. Już starożytni Egipcjanie i Grecy interesowali się wadami zgryzu i podejmowali próby ich leczenia.

W starożytnym Egipcie, około 4000 lat temu, odkryto mumie z zawiniętymi drutami wokół zębów, co sugeruje, że istniały wczesne próby prostowania zębów. W Grecji starożytni filozofowie, tacy jak Hipokrates i Arystoteles, zwracali uwagę na znaczenie równowagi w jamie ustnej.

Jednak rozwój ortodoncji jako nauki i dziedziny medycyny nastąpił dopiero w XIX wieku. Francuski dentysta Pierre Fauchard uważany jest za ojca nowoczesnej stomatologii, w tym także ortodoncji. W swojej książce „Chirurgia stomatologiczna” opublikowanej w 1728 roku opisał różne metody leczenia wad zgryzu. W tym używanie aparatu zwanej „bandeau”, która składała się z paska metalu owiniętego wokół głowy pacjenta.

Od XIX wieku ortodoncja rozwijała się dalej. Jędrzej Śniadecki, polski lekarz, opracował w 1825 roku pierwszy aparat do korekcji wad zgryzu. Później, w latach 80. XIX wieku, Edward Hartley Angle, amerykański dentysta, wprowadził nowe pojęcia i techniki do ortodoncji, które nadal są używane do dziś. Angle zaprojektował aparat zwany „aparatem Angle’a”. Składał się on z zamków zamocowanych na zębach i łączących je łuków, umożliwiając kontrolowane przemieszczanie zębów.

W XX wieku ortodoncja nadal się rozwijała. Zastosowanie rentgenografii w diagnostyce, opracowanie aparatu zdjęciowego przez Calvin’a Case’a w 1899 roku, wprowadzenie aparatów stałych i szereg innych innowacji przyczyniły się do dalszego postępu w tej dziedzinie.

Obecnie ortodonci korzystają z zaawansowanych technologii, takich jak skanowanie 3D, modele komputerowe i specjalistyczne oprogramowanie do planowania leczenia. To umożliwia dokładną diagnozę, planowanie i monitorowanie postępu terapii ortodontycznej.

Dolegliwości, którymi zajmuje się ortodonta

Ortodonci zajmują się diagnozowaniem, zapobieganiem i leczeniem różnych dolegliwości związanych z wadami zgryzu i nieprawidłowym ustawieniem zębów. Poniżej podajemy kilka przykładów dolegliwości, z którymi koniecznie należy zgłosić się do lekarza ortodonty:

1. Wady zgryzu. Ortodonta może leczyć przodozgryz (górne zęby wystające przed dolnymi), tyłozgryz (górne zęby zatopione za dolnymi), krzyżowanie się zgryzu (zgryz krzyżowy), otwarty zgryz (brak kontaktu między górnymi a dolnymi zębami podczas zgryzania) oraz inne nieprawidłowości w zgryzie.
2. Nieprawidłowe ustawienie zębów. Ortodonta może skorygować nachylenie zębów, nadmierne przekrzywienia, rozstawienia międzyzębowe, luki między zębami oraz inne nieprawidłowości w ustawieniu zębów.
3. Problemy estetyczne. Jeśli nieprawidłowe ustawienie zębów powoduje kompleksy związane z wyglądem, ortodonta może pomóc poprawić estetykę uśmiechu i harmonię twarzy.
4. Trudności w żuciu i mowie. Nieprawidłowy zgryz i ustawienie zębów mogą wpływać na funkcję żucia i mowy. Ortodonta może pomóc w poprawie tych funkcji poprzez korekcję wad zgryzu.
5. Zdrowie jamy ustnej. Nieprawidłowy zgryz i nieprawidłowe ustawienie zębów mogą prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak trudności w utrzymaniu higieny jamy ustnej, zwiększone ryzyko próchnicy, chorób przyzębia i innych schorzeń jamy ustnej. Ortodonta może pomóc w poprawie zdrowia jamy ustnej poprzez właściwe ustawienie zębów.

Comments closed

Aparaty ortodontyczne to urządzenia, które stosowane są w celu korekcji wad zgryzu i uzębienia. Mogą one pomóc w uzyskaniu pięknej i zdrowej uśmiechu, a także poprawić funkcje jamy ustnej. W dzisiejszych czasach istnieje wiele różnych rodzajów aparatów ortodontycznych. Różnią się od siebie budową, materiałem z jakiego się je wykonuje oraz sposobem ich stosowania. W tym artykule przedstawimy najważniejsze informacje na temat różnych rodzajów aparatów ortodontycznych. Przeczytaj, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Wady zgryzu – podstawowe informacje

Zmagasz się z problemami ze zgryzem bądź nie jesteś pewien czy potrzebujesz aparatu ortodontycznego? Skontaktuj się z ortodontą z kliniki stomatologicznej Stankowscy-Białach! W ramach usług ortodoncja Poznań, zadba on o stan Twojego uzębienia i przywróci mu pełną funkcjonalność.

Aparaty ortodontyczne – dlaczego ich potrzebujemy?

Stałe aparaty ortodontyczne

Stałe aparaty ortodontyczne są najbardziej tradycyjnym rodzajem aparatów. Uważa się je za najskuteczniejsze. Zwykle stosuje się je do korekcji poważnych wad zgryzu i uzębienia, ponieważ są w stanie wywierać dużą siłę na zęby. Istnieje kilka rodzajów stałych aparatów ortodontycznych.

Tradycyjne aparaty metalowe są najczęściej stosowanymi aparatami ortodontycznymi. Wykonuje się je z metalu i składają się z metalowych zamków, które są przyklejane do przednich powierzchni zębów za pomocą specjalnej kleju. Zamki są połączone drutami, które ortodonta reguluje, aby stopniowo przesuwać zęby w pożądanym kierunku.

Aparaty ceramiczne są podobne do tradycyjnych aparatów metalowych. Jednakże zamiast metalowych zamków mają zamki ceramiczne, które są dostępne w różnych kolorach i mogą być bardziej estetyczne.

Aparaty lingwalne umieszcza się na wewnętrznej stronie zębów, co oznacza, że są one praktycznie niewidoczne z zewnątrz. Wykonuje się je z metalu lub z innego materiału i wymagają bardziej precyzyjnej instalacji niż tradycyjne aparaty, ponieważ muszą one pasować do kształtu wewnętrznej strony zębów.

Ruchome aparaty ortodontyczne

Ruchome aparaty ortodontyczne są alternatywą dla stałych aparatów ortodontycznych i mogą być bardziej wygodne i estetyczne. Tych aparatów używa się zazwyczaj używane do korekcji łagodniejszych wad zgryzu i mogą wymagać krótszego czasu leczenia niż aparaty stałe. Istnieją trzy główne rodzaje ruchomych aparatów ortodontycznych.

Aparaty zdejmowane są wykonywane z plastiku i są łatwe do zdjęcia i zakładania przez pacjenta. Te aparaty są zwykle stosowane do korekcji łagodniejszych wad zgryzu, takich jak niewielkie przesunięcia zębów. Aparaty te mogą również służyć jako aparat retencyjny, aby utrzymać uzyskany efekt po zakończeniu leczenia. Jednym z najbardziej popularnych rodzajów aparatów zdejmowanych są nakładki Invisalign. Są wykonane z przezroczystego plastiku i są łatwe do zdjęcia i zakładania przez pacjenta. Są one specjalnie dopasowane do kształtu zębów pacjenta i stopniowo przesuwają je w pożądanym kierunku. Pacjent otrzymuje kilka różnych zestawów nakładek, które wymienia co kilka tygodni na nowe, aby stopniowo przesuwać zęby.

Aparaty językowe są ruchomymi aparatami ortodontycznymi, które są umieszczone na języku, a nie na zębach. Są one wykonywane z metalu lub z innego materiału i są specjalnie dopasowane do kształtu języka pacjenta. Aparaty te są w stanie przesuwać zęby i korygować wady zgryzu poprzez naciskanie na zewnętrzną stronę zębów.

Aparat ortodontyczny – budowa

Comments closed

Przeczytaj również: Mezoterapia igłowa, mikroigłowa a bezigłowa

Wady zgryzu – klasyfikacja

Klasyfikacja wad zgryzu opiera się na relacji pomiędzy zębami górnej i dolnej szczęki oraz ich położeniu względem twarzoczaszki. Wyróżnia się trzy klasyfikacje:

1. Klasa I – wada zgryzu, w której zęby górnej szczęki ustawione są prawidłowo, a zęby dolnej szczęki ustawione są trochę bardziej z tyłu niż zęby górnej szczęki. Wadę tę uważa się za najmniej poważną.
2. Klasa II – wada zgryzu, w której zęby dolnej szczęki są ustawione bardziej z tyłu niż zęby górnej szczęki. Klasa II może być podzielona na dwie podklasy:
   • Klasa II, podtyp 1 (zwana także przodozgryzem). Wada, w której pierwszy ząb siekacz dolnej szczęki jest ustawiony bardziej z tyłu niż powinien, a żuchwa jest cofnięta. Przodozgryz może powodować nadmierne ssanie kciuka lub butelki w dzieciństwie, genetyką, brakiem zębów lub urazami. Przodozgryz może prowadzić do problemów z żuciem, mowy i estetyki uśmiechu. Leczenie przodozgryzu zwykle wymaga stosowania aparatu ortodontycznego lub w niektórych przypadkach chirurgicznego przesunięcia żuchwy.
   • Klasa II, podtyp 2 (zwana także tyłozgryzem). Wada, w której pierwszy ząb siekacz dolnej szczęki wychyla się bardziej do tyłu niż powinien. Jednakże żuchwa bardziej wysuwa się niż w podtypie 1. Tyłozgryz może wynikać z czynników genetycznch lub przez nadmierną ekspansję szkieletu twarzoczaszki. Jednakże często wynika z nieprawidłowych nawyków, takich jak zaciskanie zębów. Tyłozgryz może prowadzić do problemów z żuciem, mowy i estetyki uśmiechu. Leczenie tyłozgryzu zwykle wymaga stosowania aparatu ortodontycznego lub w niektórych przypadkach chirurgicznego cofnięcia żuchwy.
3. Klasa III – wada zgryzu, w której zęby dolnej szczęki są ustawione bardziej z przodu niż zęby górnej szczęki. To powoduje, że żuchwa jest bardziej wysunięta niż normalnie. Klasę III uważa się za najbardziej poważną wadę zgryzu.

Klasyfikacja wad zgryzu jest ważna dla ortodonty, aby określić stopień nieprawidłowości i wybrać odpowiednie metody leczenia.

Leczenie wad zgryzu

Warte uwagi: Cellulit – pozbądź się go dzięki mezoterapii igłowej

Comments closed

Martwy ząb to potoczna nazwa zęba pozbawionego żywej miazgi. Taki stan może być skutkiem martwicy miazgi, najczęściej spowodowanej próchnicą. W przypadku jej obumarcia nie docierają do zęba ani bodźce nerwowe ani krew. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Stan zapalny dziąseł

IMPLANTY ZĘBÓW POZNAŃ

Martwy ząb –jak do tego dochodzi?

Ząb zbudowany jest z tkanek twardych szkliwa i zębiny, których zadaniem jest ochrona znajdującej się w ich wnętrzu miazgi. Miazga jest tkanką żywą, bogatą w naczynia, nerwy i różnego rodzaju komórki. Wypełnia ona komorę oraz system kanałowy zęba. Dzięki niej możliwe jest dostarczanie do zęba wartościowych substancji oraz tlenu. Pełni ona także funkcję czuciową. Przez otwory wierzchołkowe, znajdujące się na szczycie wierzchołków, łączy się z pozostałymi tkankami organizmu. Gdy dojdzie do obumarcia żywych tkanek w jego wnętrzu, mamy do czynienia z zębem martwym. Martwy ząb, pozbawiony dobrodziejstw żywej miazgi, wykazuje się kruchością oraz delikatnością. Nie reaguje na bodźce bólowe oraz nie posiada właściwości regeneracyjnych. 

Czynniki wpływające na obumarcie zęba

Poprzez rozwój bakterii próchnicowych w jamie ustnej pacjenta może dojść do infekcji miazgi zębowej. Bakterie próchnicowe, rozwijające się w zainfekowanej miazdze mogą doprowadzić do jej całkowitego zajęcia. W konsekwencji może dojść do zaprzestania zaopatrywania zęba w substancje odżywcze i zerwania połączeń nerwowych.  

Kolejną przyczyną, w wyniku której ząb może stać się martwy, jest uszkodzenie jego struktur okołowierzchołkowych. Dzieje się tak na skutek działania sił mechanicznych o niewielkim nasileniu przez dłuższy czas. Wspomniane siły mogą powstawać poprzez, np. obgryzania paznokci czy gryzienia ołówka. Przez takie długotrwałe oddziaływanie sił na pęczek naczyniowo-nerwowy może dojść do jego uszkodzenia. Taki stan prowadzi do braku unaczynienia i unerwienia komórek miazgi, które bez substancji dostarczanych z krwi tracą swoje właściwości odżywcze i czuciowe.

Martwy ząb – jak go rozpoznać?

Często ząb, który już obumarł, przez długi czas pozostaje niezauważony, ponieważ może nie dawać żadnych objawów.  Jednakże obumarła miazga, zalegająca wewnątrz zęba powoduje jego przebarwienie. Ząb staje się ciemniejszy, wyróżnia się na tle pozostałych, zdrowych zębów. Ząb z martwą miazgą nie reaguje na żadne czynniki zewnętrzne. Wysoka oraz niska temperatura nie powodują żadnych odczuć. Ból pojawia się dopiero po pewnym czasie. Sam ząb nie boli, gdyż jest martwy. Natomiast ból pochodzi z podrażnionych tkanek okołowierzchołkowych zęba. Innymi objawami martwego zęba są:

• ropienie dziąseł- wydzielina ropna jest gęsta i mętna, tworzą ją głównie bakterie,
• odczucie „pulsowania”,
• opuchlizna – obrzęk zawsze potwierdza występowanie stanu zapalnego,
• ból szczęki-  nasilający się w nocy lub przy zmianach pogody,
• niekiedy gorączka.

Sposoby leczenia

W przypadku, gdy lekarz stomatolog po zbadaniu pacjenta zdiagnozuję martwicę miazgi czyli stwierdzi, że ząb jest już martwy, powinno rozpocząć się odpowiednie leczenie. Najskuteczniejszą oraz najczęściej wybieraną metodą leczenia zęba martwego jest, tzw. terapia endodontyczna, powszechnie znana jako leczenie kanałowe. Ma ono za zadanie pozbycie się martwej miazgi z komory oraz kanałów zęba wraz z bakteriami. Po opracowaniu ubytków próchnicowych oraz wykonaniu dojścia do wnętrza zęba, stomatolog usuwa martwe masy z wnętrza korony. Następnie ząb jest dezynfekowany w celu dokładnego usunięcia drobnoustrojów. Uzyskana pusta przestrzeń wewnątrz zęba jest wypełniana biopodopnym materiałem stomatologicznym. Leczenie to jest zakończone opracowaniem korony zęba i jego odbudową. W tym celu stosuje się wkład koronowo-korzeniowy lub koronę protetyczną.

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Comments closed

Braki w uzębieniu nie są przeszkodą w leczeniu ortodontycznym. Jednak czy jest możliwe uzupełnienie wspomnianych braków przy wadach, wymagających założenia aparatu? Do gabinetu trafiają osoby, które w przeszłości utraciły jeden lub kilka zębów i chcą się zdecydować na ich uzupełnienie. Niestety nie zawsze jest to od razu możliwe. Dlaczego? Może zdarzyć się tak, że luka po usuniętym zębie samoistnie ulegnie zmniejszeniu, w wyniku przemieszczenia się zębów sąsiadujących. Nieuzupełnione we właściwym czasie braki zębowe mogą powodować nachylanie się sąsiednich zębów, które niejako starają się uzupełnić lukę. 

W takiej sytuacji, najpierw potrzebna będzie pomoc ortodonty. Specjalistyczne leczenie ortodontyczne ma na celu wyeliminowanie wad zgryzu i przygotowanie go do zabiegu implantacji. Odpowiadając na postawione pytanie – najpierw należy zadbać o właściwe rozmieszczenie zębów w jamie ustnej, a dopiero później zająć się zabiegiem implantacji. Przeczytaj niniejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej.

Przeczytaj również: Tomografia 3D w stomatologii

Braki w uzębieniu a aparat ortodontyczny

Pacjenci często zwlekają z pierwszą wizytą u ortodonty, ponieważ obawiają się, że braki w uzębieniu będą przeszkodą w założeniu aparatu ortodontycznego. Niesłusznie, ponieważ takie ubytki nie stanowią przeszkody w noszeniu aparatu. Jest wręcz przeciwnie! Zanim pacjent zdecyduje się na uzupełnienie braków zębowych, powinien wyleczyć wszelkie wady związane z właściwym położeniem zębów. Założenie aparatu jest niezbędne do uzyskania korekcji zgryzu i osiągnięcia prostych zębów. Niestety powoduje to przesunięcie w czasie decyzji o uzupełnieniu protetycznym. Bowiem leczenie ortodontyczne może trwać nawet dwa lata. Wszystko oczywiście zależy od stanu uzębienia i sytuacji panującej w jamie ustnej. Dopiero gdy zęby zostaną wyprostowane i zajmą właściwe pozycje, można zająć się protetyką. Wtedy najrozsądniejszym rozwiązaniem będą implanty zębowe. Odtworzą one prawidłowe funkcje żucia i spowodują, że na zęby znów będzie napierał równomierny nacisk. Specjalista może również zaproponować most na implantach. Taka kolejność procedur jest najbardziej korzystna, ponieważ zakładając protezy na krzywe zęby, żucie mogłoby spowodować ich uszkodzenie.

Aparat w przypadku posiadania implantów

Czy posiadanie implantów dentystycznych jest przeszkodą do założenia aparatu ortodontycznego? Jeśli pacjent musiał usunąć ząb i postanowił go już wstawić, przed leczeniem ortodontycznym, wciąż może się na nie zdecydować. Co więcej, nawet powinien! Nowoczesne implanty stomatologiczne, w ramach usług Implanty Poznań oprócz poprawy jakości życia pacjentów, w żadnym stopniu nie ograniczają możliwości dalszego leczenia zębów. Możliwe jest założenie aparatu ortodontycznego na łuk zębowy, w którym wszczepiony jest implant. Jednakże w takim wypadku, ortodonta nie zakłada zamka na sztuczny ząb.

W standardowych przypadkach, ortodontyczne wyprostowanie zębów zaleca się jeszcze przed podjęciem decyzji o wszczepieniu implantów. Taka kuracja będzie niezbędna w przypadku przemieszczania się sąsiadujących zębów w miejsca brakujących.  Stomatolog podczas planowania protetyki może stwierdzić taką konieczność i wspólnie z ortodontą ustalić ilość miejsca niezbędną pod implant.

 Umów się na wizytę do kliniki dentystycznej, abyśmy mogli przedstawić Ci oferowane usługi.

Comments closed

Invisalign to niewidoczny aparat na zęby pozwalajacy w nieinwazyny sposób dokonac korekcji ortodontycznej. Każdy z nas marzy o pięknych, zdrowych i prostych zębach. Wiele osób nie decyduje się jednak na tradycyjne leczenie ortodontyczne, które często wymaga wyrzeczeń, bywa bolesne i mało komfortowe. Rewolucyjnym i coraz popularniejszym rozwiązaniem są aparaty ortodontyczne Invisalign, dzięki którym leczenie wad zgryzu jest możliwe bez metalowych zamków i drutów.

Invisalign – niewidoczny aparat ortodontyczny na zęby – dlaczego warto go wybrać?

Invisalign to niemal niewidoczne, przezroczyste, silikonowe nakładki, które są idealnie dopasowane do zębów. Aparat koryguje ustawienie zębów przez kontrolowany nacisk. W czasie leczenia zęby stopniowo przemieszczają się w jamie ustnej do pożądanego rezultatu. Następnie co dwa tygodnie pacjenci sami wymieniają nakładki na nowe – o delikatnie zmodyfikowanym kształcie. Cykl leczenia trwa, dopóki zęby nie znajdą się w odpowiednich pozycjach. W wyniku tego proces leczenia wymaga mniejszej ilości wizyt ortodontycznych niż w przypadku tradycyjnych aparatów. Co więcej nakładki Invisalign pacjenci stosują sami w domach co zwiększa ich wygodę. Ponadto zastosowanie takiego aparatu ortodontycznego umożliwa estetyczną korekcję wad zgryzu bez konieczności ciągłych wizyt w centrum stomatologicznym.

Invisalign – niewidoczny aparat na zęby – zalety leczenia nakładkami

Ta metoda leczenia ma wiele zalet m.in.:

• po pierwsze – łatwiejsza higiena jamy ustnej  –  nakładki ściąga się przed myciem zębów. Po dokładnym wyczyszczeniu jamy ustnej i aparatu zakłada się go ponownie,
• po drugie – brak ograniczeń dietetycznych – system Invisalign nie wymaga rezygnowania z ulubionych dań. Na czas posiłków pacjent ściąga aparat, dlatego może jeść to, na co ma ochotę,
• ponadto Invisalign to komfort i dyskrecja – nakładki są indywidualnie dopasowywane do zębów pacjenta. Można je wygodnie wkładać i zdejmować. Materiał, z którego są wykonane jest przezroczysty, dzięki czemu aparat jest prawie niewidoczny,
• na koniec – skuteczność i przewidywalność leczenia – dzięki specjalnie opracowanym w programie komputerowym planom leczenia, pacjenci mogą zobaczyć jak będzie wyglądał ich zgryz po leczeniu. Precyzyjne wykonanie nakładek pozwala na stopniowe i efektywne wyrównanie zębów. Monitoruj postęp przy pomocy aplikacji mobilnej.

Jak przebiega proces leczenia?

W pierwszym etapie leczenia przeprowadza się diagnostykę – badania i wyciski szczęki są niezbędne do stworzenia odpowiedniego modelu diagnostycznego. Następnie lekarz za pomocą specjalistycznego oprogramowania i skanera 3D wykonuje cyfrowy model uzębienia, a pacjent może zobaczyć planowane efekty noszenia aparatu Invisalign. Gotowe, indywidualnie zaprojektowane nakładki muszą być również założone przez około 22 godziny na dobę. Pacjent wymienia je na nowe średnio co 2 tygodnie, a wreszcie co 6-8 tygodni kontroluje przebieg leczenia w gabinecie stomatologicznym. 

Leczenie wad zgryzu metodą Invisalign można stosować w wielu przypadkach zarówno tych prostych jak i wymagających dłuższego leczenia. Z tej metody mogą korzystać dorośli i dzieci. W czasie konsultacji z lekarzem dowiesz się, w jakiej kondycji są twoje zęby, czy twoja wada nadaje się do korekcji metodą Invisalign oraz w jakim czasie uzyskasz oczekiwane rezultaty leczenia.

Aplikacja mobilna 

Kolejną zaletą invisalign jest możliwość skorzystania z dedykowanej aplkiacji mobilnej. Wiecej informacji znajdziecie również na stronie Aplikacja Invisalign lub w dedykowanych sklepach aplikacji mobilnych:

• Invisalign Google Play
• Invisalign Apple Store

 Jeśli chcecie się dowiedzieć więcej na ten temat zadzwońcie do nas i umówcie się na konsultacje. Nasze centrum stomatologii posiada skaner umożliwający przygotowanie modelu aparatu ortodontycznego. W następnej kolejności przygotujemy dla was plan leczenia połączony z projektem nakładek. Nakładki są drukowane w 3D więc nie będziecie z tego podowu musieli odwiedzać nas za każdym razem. Przygotujemy dla was zestaw nakładak na najbliższy okres leczenia, które będziecie mogli wymieniać bez naszego udziału. Na koniec przeprowadzimy z wami szkolenie, aby zmaksymalizować efektywność leczenia oraz waszą wygodę. Oczywiście zapraszamy was do możliwie najszybszego KONTAKTU.

POWRÓT DO BLOGA

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email

Comments closed

Diastema łączy filmowego Morfeusza, Eltona Johna, Madonnę i Brigitte Bardot. Diastema, czyli przerwa występująca między górnymi jedynkami. Na początek od razu rozwiejemy wątpliwości: diastema jest przez wiele osób uznawana jedynie za defekt kosmetyczny. Tylko i wyłącznie od osobistej oceny pacjenta zależy to, czy będzie chciał się jej pozbyć. A znamy kilka sławnych osób, które tak jak Madonna – uważają diastemę za swój znak rozpoznawczy. Kiedy jednak diastemę należy traktować jako wadę zgryzu i rozważyć jej leczenie?

Diastema to najprościej mówiąc: szpara między zębami, a konkretniej to przerwa między górnymi siekaczami przyśrodkowymi (górnymi jedynkami). U niektórych gatunków ssaków oraz u dzieci w trakcie wymiany uzębienia diastema jest fizjologiczna, natomiast u dorosłych jest to zjawiskiem patologicznym – szczególnie jeżeli zęby są oddalone od siebie o ponad 2 mm. W wyniku tego przerwa może stanowić powód wad wymowy (np. seplenienia świszczącego, charakteryzującego się ostrym brzmieniem wymawianych głosek “ś” i“ć”), wad zgryzu i chorób przyzębia. Podobne problemy wykazują też pacjęcie z zbyt krótkim wędzidełkiem.

Diastema – Przyczyny powstawania

Rozsunięcie się zębów może mieć różne przyczyny, do najbardziej prawdopodobnych zalicza się:

• diastemę fizjologiczną – pojawia się zazwyczaj między 7. a 11. rokiem życia i ma związek z wymianą uzębienia i rośnięciem zębów stałych. Ten rodzaj diastemy natomiast spowodowany jest wyrzynaniem się górnych kłów, które naciskają na korzenie górnych przyśrodkowych zębów siecznych. To zjawisko świadczy o prawidłowym rozwoju wyrostka zębodołowego i nie powinno martwić rodziców. Na koniec po pojawieniu się kłów zwykle zęby wracają do prawidłowego położenia. Co więcej jest najczęściej obserwowanym typem diastemy i piszemy o niej więcej w części dotyczącej zębów mlecznych.
• diastemę rzekomą – wiąże się z genetycznym brakiem zawiązków zębowych (hipodoncją). Jeżeli u pacjenta nie wykształciły się boczne siekacze (dwójki), wówczas zęby mają na tyle dużo miejsca, że nie muszą się ze sobą stykać. Diastema może również powstać z powodu hiperdoncji (dodatkowego zęba)
• diastema prawdziwą – szpary pomiędzy górnymi siekaczami jest konsekwencją przerośniętego wędzidełka wargi górnej lub jego niskiego przyczepu. W tym przypadku konieczne jest podcięcie wędzidełka i dalsze leczenie ortodontyczne.
• diastemę nabytą – powstaje w wyniku urazu, w którym jeden lub oba siekacze mogą się przemieścić. Może być również przyczyną nieprawidłowe nawyków, które skutkują rozsuwaniem się zębów (np  wciskanie kolczyka umieszczonego w wardze lub języku między zęby). 

Na koniec z uwagi na różne ustawienie zębów siecznych przyśrodkowych rozpoznaje się:

• diastemę równoległa – sposób jej leczenia jest uzależniony od szerokości szpary i wieku pacjenta,
• diastemę zbieżną – korony nachylone do siebie, korzenie rozsunięte – leczy się ją aparatem stałym,
• diastemę rozbieżną – korony rozchylone, korzenie zbliżone – ten rodzaj leczy się aparatami ruchomymi.

Kiedy leczyć?

Gdy diastema jest szeroka (powyżej 2 mm) przybiera charakter wady zgryzu i zalecane jest jej usunięcie. W tym celu można wykorzystać jednej z kilku dostępnych metod – każda z nich całkowicie i na stałe zamyka przerwę. Jedyne czym się różnią, to cena, czas oczekiwania na efekty i trwałość. Odpowiednią technikę zamknięcia diastemy wybiera lekarz po sprawdzeniu ogólnego stanu jamy ustnej, budowy zgryzu i wyglądu dziąseł. Leczenie diastemy może także wymagać konsultacji ortodontycznej, implantologicznej lub chirurgicznej.

Sposoby leczenia

Stomatolodzy najczęściej zalecają przy diastemie leczenie ortodontyczne. Zanim zapadnie ostateczna decyzja, należy wykonać badania obrazowe oraz ustalić przyczyny. W wyniku tego do leczenia aparatem kwalifikują się wady zgryzu wywołane nieprawidłowościami w uzębieniu i złymi nawykami. Następnie po podcięciu wędzidełka jest ono także potrzebne do korekty diastemy prawdziwej, pomoże też pomóc przy hiperdoncji (tu koniecznej jest pierwotne usunięcie zęba).

Leczenie aparatem jest skuteczne, ale na jego efekty trzeba długo czekać. Natychmiastowy efekt uzyskasz, decydując się na licówki. Ta metoda polega na naklejaniu cieniutkich porcelanowych płytek na zeszlifowane zęby. Narusza to ich strukturę, ale daje ładny, naturalny efekt. Licówki tworzy się specjalnie dla pacjenta, dostosowuje do kształtu jego zębów. Płytki mogą przetrwać nawet 15 lat.

Kolejnym ze sposobów na usunięcie diastemy jest kompozyt. Tak zwany bonding przypomina nieco plombowanie zębów. Zabieg jest szybki i odwracalny. Polega na wypełnieniu przerwy między zębami specjalnym kompozytem. Jego zaletą jest to, że łatwo naprawiać ewentualne uszkodzenia. Jest też prosty i mało inwazyjny. Jeśli przerwy między zębami są duże i wynikają z braków w uzębieniu, konieczne może być wstawienie implantów.

Przerwy między mleczakami – diastema u dzieci

Rodziców zgłaszających się do gabinetu stomatologicznego ze swoim dzieckiem – uspokajamy. Mleczne uzębienie charakteryzuje się szparowatością i obecnością diastemy pomiędzy górnymi jedynkami. Z tego powodu czas wymiany zębów mlecznych na stałe przypada na okres pomiędzy 7 a 11 rokiem życia – mamy wtedy do czynienia z diastemą fizjologiczną, która jest pożądana, normalna i nie podlega leczeniu. Niepokój opiekunów powinien zwrócić brak przerwy między zębami mlecznymi – może to świadczyć o braku miejsca dla przyszłych stałych zębów. Warto wybrać się wtedy na konsultację do stomatologa. Jeśli obawiasz się o stan uzębienia swojego dziecka skontaktuj się z nami w celu umówienia wizytky – KONTAKT.

POWRÓT DO BLOGA

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email

Comments closed

Aparat ortodontyczny to prawidłowy zgryz. Proste zęby to nie tylko ładny uśmiech. To łatwiejsze dbanie o czystość jamy ustnej i skuteczniejsze zapobieganie próchnicy i paradontozie. Aparat ortodontyczny pozwala wyprostować zęby, leczy wady zgryzu i i nierzadko kompleksy. Aparaty ortodontyczne noszą dzieci i dorośli, a wśród młodzieży największą popularnością cieszą się zdobione i kolorowe. Dziś nie dziwią srebrne albo przezroczyste (z kryształu górskiego) klamerki na zębach.

Ruchome aparaty ortodontyczne dla dzieci

Aparat ortodontyczny w młodym wieku ma szanse zmienić uzebienie na długie lata. Zastępowanie zębów mlecznych stałymi trwa kilka lat. Stopniowo zmienia się także kształt szczęki i żuchwy. Jeżeli rodzice zauważą, że mleczaki nie rosną prosto, powinni poradzić się ortodonty. Dzieciom pomiędzy 4 a 12 rokiem życia najczęściej zaleca się aparaty ruchome (lekarze nazywają je czynnościowymi). Noszenie ich sprawia, że zęby wychylają się we właściwym kierunku, szczęki odpowiednio rozrastają, przygotowując miejsce dla zębów stałych.

O tym, czy leczenie będzie skuteczne i zakończy się na noszeniu aparatu zdejmowanego decyduje wiele czynników, ale chyba najważniejsza jest współpraca dziecka i rodziców z lekarzem. Opiekunowie muszą być przekonani, że aparat pomoże uniknąć poważniejszych kłopotów. Ich rola polega na pilnowaniu, by dziecko nosiło aparat według zaleceń przedstawionych przez lekarza ortodontę. Takie leczenie wymaga wielkiej cierpliwości, bo może trwać kilka lat. Ponadto trzeba też pilnować terminów wizyt kontrolnych, aby sprawdzać postępy leczenia i we właściwym czasie – ustalonym przez ortodontę, wymieniać aparat na nowy, większy bądź szerszy.

Kiedy założyć aparat ortodontyczny?

Dzieciom aparaty stałe zakłada się dopiero wtedy, gdy mają wszystkie stałe zęby. U dorosłych można założyć aparat niezależnie od wieku, nawet po skończeniu czterdziestki czy pięćdziesiątki (jednak taki zwyczaj rodzi się w Polsce bardzo wolno). Bywa jednak, że u starszych osób sam aparat nie wystarcza, bo wada zgryzu może być spowodowana wadliwą budową szczęki albo żuchwy. Wtedy konieczna jest interwencja chirurga, który prawidłowo, ale już operacyjnie, ustawi je w modelowym położeniu.

Leczenie ortodontyczne dorosłych często musi być połączone także z zabiegami protetycznymi lub wszczepieniem implantów. Ale nieraz dzięki np. niewielkiemu rozsunięciu ścieśnionych zębów można uniknąć wstawiania sztucznych. Ostatnio, ale nie jest to możliwe w każdym przypadku, stosuje się lingwalne aparaty ortodontyczne, których nie widać w buzi nawet przy najszerszym uśmiechu. Zameczki (nie kaleczą języka i nie przeszkadzają przy jedzeniu) zakłada się na zęby od strony języka. Aparat lingwalny łatwiej starannie oczyścić niż tradycyjny. Z tego powodu jest też nieco droższy, a o jego założeniu zawsze decyduje lekarz.

Po co prostować zęby?

Jest kilka ważnych powodów, dla których warto to zrobić. Jeżeli obie szczęki idealnie do siebie pasują, a zęby są równe, twarz zyskuje na wyglądzie. Jej owal, profil zyskają naturalny kształt, a uśmiech jest pełen wdzięku. Wyprostowanie zębów umożliwia zlikwidowanie lub znaczne zmniejszenie wielu wad wymowy. Idealne rozgryzanie jedzenia ułatwia trawienie i regularne wypróżnienia oraz chroni układ pokarmowy przed wieloma chorobami. Proste zęby łatwiej zabezpieczyć przed próchnicą i chorobami dziąseł. Prostowaniem zębów zajmują się lekarze dentyści – ortodonci. Ich zadaniem jest prawidłowe ustawienie zębów, czyli spowodowanie, by stykały się ze sobą we właściwych miejscach.

Nieprawidłowy zgryz może być przyczyną wad wymowy. Należą do nich:

• Dyslalia – jednoraka to nieprawidłowe wymawianie jednej głoski, np. “r”, wieloraka – nieprawidłowe wymawianie wielu głosek (trudno zrozumieć co mówi osoba, mająca taką wadę), całkowita – wymowa jest niezrozumiała i określana jako bełkot.
• Seplenienie – niektórzy ludzie mimo poważnych wad zgryzu mówią wyraźnie, ale większość nieprawidłowo wymawia poszczególne głoski lub całe sylaby. Z trwałych wad wymowy nie wyrasta się. Można je usunąć poprzez leczenie ortodontyczne i naukę poprawnej wymowy u logopedy.

Przygotowanie do założenia aparatu ortodontycznego

Jeśli zauważymy (albo powie nam o tym pediatra lub lekarz dentysta), że zęby dziecka nie rosną prawidłowo, powinniśmy jak najszybciej pójść do ortodonty. Gdy okaże się, że konieczny jest aparat, czeka nas kilka wizyt przygotowujących do tego. Pierwsza to dokładne oczyszczeniu (specjalnymi urządzeniami) zębów z osadu, kamienia nazębnego i poddziąsłowego. Konieczne jest też uzupełnienie wszystkich ubytków w zębach. Bez tego nie można rozpocząć leczenia ortodontycznego. Profesjonalne oczyszczenie jest konieczne, aby uniknąć chorób dziąseł i przyzębia, które po założeniu aparatu szybciej mogą się rozwinąć.

Przed dopasowaniem i założeniem aparatu oprócz tradycyjnego badania trzeba wykonać pantomogram (panoramiczne prześwietlenie wszystkich zębów), boczne zdjęcie czaszki (cefalometria) oraz fotografię stanu zębów przed rozpoczęciem leczenia. Na końcu robi się gipsowe wyciski wszystkich zębów, czyli tzw. modele diagnostyczne. Posłużą one do opracowania idealnego dla nas ułożenia zębów i doboru odpowiedniego aparatu. Dopiero po analizie wszystkich badań i zdjęć wybiera się, najlepszą dla danej osoby, metodę leczenia. Niekiedy, jeszcze przed założeniem aparatu, konieczne bywa usunięcie niektórych zębów, aby obie szczęki mogły nabrać właściwego kształtu.

Zakładanie aparatu na zęby

U niektórych pacjentów aparat ortodontyczny zakłada się od razu, a u innych tydzień przed założeniem aparatu konieczne może być wykonanie tzw. separacji. Zabieg polega na umieszczeniu między zębami trzonowymi specjalnych elastycznych elementów, które tworzą miejsce dla pierścieni zakładanych później na pierwsze zęby trzonowe (czasem dotyczy to także innych zębów). Po tygodniu kolejna wizyta, podczas której ortodonta usuwa elastyczne elementy i na zęby trzonowe nakłada specjalne pierścienie.

Dopiero teraz można założyć aparat. Do poszczególnych zębów przykleja się tzw. zamki (metalowe lub przezroczyste), a do nich mocuje się za pomocą ligatur sprężysty drut (łuk). Z ustaloną przez lekarza siłą będzie on uciskał zęby. Co więcej dzięki temu korekcji ulegają także ich korzenie. Wszystko po to, aby zęby stanęły w równym szeregu. Trzeba jednak wiedzieć, że przy dużych wadach zgryzu, wymagających znacznej korekty wskazane są zamki metalowe.

Następnie co 4-5 tygodni trzeba umówić się do ortodonty na wizytę kontrolną. Sprawdza on ustawienie zębów, porównując ich stan z ułożonym wcześniej (z gipsowych odlewów) wzorcem i modyfikuje ustawienie aparatu. W zależności od rodzaju wady i postępów w leczeniu nosi się go około dwóch – trzech lat (choć u niektórych aparat można zdjąć przed upływem 2 lat). Dlaczego leczenie ortodontyczne trwa tak długo? Zęby mogą wymagać przygotowania do takiego leczenia, np. najpierw trzeba wyleczyć przyzębie, wstawić brakujący ząb lub jakiś usunąć. Czasem pacjenci mają tak spięte mięśnie, że przed badaniem najpierw muszą iść na fizjoterapię, żeby je choć trochę rozluźnić. Leczenie ortodontyczne nie boli, chociaż przez pierwsze dni po założeniu aparatu można odczuwać nieznaczny dyskomfort.

Co wolno, a czego nie po założeniu aparatu ortodontycznego?

Po założeniu aparatu zęby mogą być bardziej wrażliwe, co bywa szczególnie odczuwane podczas jedzenia. Nie oznacza to jednak, że należy przejść na pokarmy płynne lub papkowate. Gryzienie bardzo twardych pokarmów może spowodować odklejenie zamka. Dlatego jabłka, marchew lub twardy chleb lepiej pokroić na małe kawałki. Trzeba się też powstrzymać lub ograniczyć jedzenie słodyczy. Najbardziej niebezpieczne są ciągnące się batony, cukierki oraz gumy do żucia, bo bardzo trudno usunąć je z elementów aparatu. Brudne zamki łatwiej się odklejają od zębów lub łączący je drut wygina się i popycha zęby w niewłaściwą stronę. Dorośli i dzieci powinni zrezygnować z napojów gazowanych. Zawarty w nich dwutlenek węgla rozpuszcza klej, którym do zębów przytwierdzone są zamki. Jeśli już zdarzy nam się sięgnąć na przykład po coca colę, to później płuczemy usta wodą i dokładnie myjemy zęby pastą.

Aparat ortodontyczny – Tego nie rób!

Blisko 80 proc. wad powstaje w pierwszych latach życia. Decyduje o tym wiele czynników. Najważniejsze to:
• Nieodpowiedni smoczek wpychany do buzi z byle powodu wykrzywia zęby, deformuje miękkie kości szczęki i żuchwy.
• Karmienie dziecka butelką ze smoczkiem po ukończeniu pierwszego roku życia. Im szybciej butelkę zastąpimy łyżeczką, tym lepiej dla prawidłowego ukształtowania podniebienia, szczęki i żuchwy.
• Wielomiesięczne karmienie dzieci w pozycji leżącej lub półleżącej. Przy takim ułożeniu żuchwa (dolna szczęka) opada do tyłu.

Stawy i więzadła rozciągają się i już nie mogą utrzymywać jej we właściwym położeniu. Żuchwa nie przylega do szczęki i deformuje się.
• Przerośnięte migdałki i wymuszone oddychanie przez usta.
• Podawanie wyłącznie papkowatych pokarmów. Aby zęby rosły prosto, a dziąsła mocno je trzymały, dziecko powinno gryźć.
• Obgryzanie paznokci, ołówków oraz ssanie kciuka. Jeżeli dziecko ma takie nawyki, w przyszłości najprawdopodobniej będzie też miało poważną wadę zgryzu – wypchnięte do przodu górne zęby (siekacze) lub kły.

Zaniedbywanie leczenia mlecznych zębów. Jeżeli wcześnie ich zabraknie, kość nie wykształci się i nie będzie w niej dość miejsca dla znacznie większych zębów stałych. Zamiast rosnąć w równym szeregu, przebiją się jedne nad drugimi, z boku dziąsła lub na podniebieniu

Aparat Invisalign

Otarcia warg i policzków, resztki pokarmowe pomiędzy aparatem po jedzeniu, częste awarie aparatu są typowymi problemami, z którymi zmagają się osoby podczas leczenia ortodontycznego. Większość wad ortodontycznych da się wyleczyć plastikowymi alignerami np. aparatem Invisalign®.

Proces leczenia takim aparatem jest dużo bardziej komfortowy niż aparatem stałym. Nie mamy przyklejonych do zębów metalowych elementów, brak jest także ostrego „drucika”, dzięki czemu otarcia policzków praktycznie nie stanowią problemu. Leczenie takim aparatem jest projektowane cyfrowo, indywidualnie dla każdego pacjenta, a każdy aligner jest idealnie dopasowany do zębów.

Podczas leczenia stosowane są attachmenty (kompozytowe wypustki w kolorze zęba), przyklejane tymczasowo do zębów. Dzięki nim nakładki idealnie „trzymają się” zębów, a nawet najbardziej skomplikowane ruchy są możliwe do wykonania. Leczenie nakładkami, może być krótsze niż aparatem stałym, ponieważ zęby stopniowo, aligner po alignerze, przesuwają się do idealnej, zaplanowanej przez lekarza pozycji.
Podczas planowania leczenia lekarz ma wpływ na ostateczną pozycję zębów oraz sekwencję ruchów, ustala na które zęby aligner działa w danym momencie leczenia. Aparat Invisalign wywiera mniejszą siłę na zęby niż standardowy aparat stały, dzięki czemu wrażliwość zębów podczas leczenia jest mniejsza.

Aparat ortodontyczny – Właściwa higiena jamy ustnej

Jeśli masz założony stały aparat bardzo ważne jest zachowanie właściwej higieny. Nie tylko po to, by zapobiegać próchnicy, ale głównie dlatego, by uchronić się przed chorobami dziąseł. Ktoś, kto systematycznie zaniedbuje staranne czyszczenie zębów nie może być leczony ortodontycznie. Zwłaszcza, że utrzymanie właściwej higieny jamy ustnej staje się znacznie trudniejsze po założeniu aparatu.

Szczoteczka do zębów musi towarzyszyć pacjentowi w każdym miejscu: w domu, w pracy i szkole, bo zęby trzeba myć starannie po każdym, nawet bardzo skromnym posiłku. Zalegający na nich osad wciśnięty między elementy aparatu, będzie znacznie przyspieszać rozwój próchnicy i trudnych do leczenia chorób dziąseł. Jeżeli choroba rozwinie się do tego stopnia, że konieczne będzie zdjęcie aparatu, leczenia zostanie przerwane, niezależnie od etapu, na jakim była kuracja. Dlatego zęby uzbrojone w aparat stały należy nie tylko dokładnie myć, ale także płukać wodą z dodatkiem specjalnych płynów stomatologicznych oraz przestrzenie między nimi czyścić nicią dentystyczną.

Aparaty ortodontyczne mogą być także przyczyną bolesnych uszkodzeń błony śluzowej jamy ustnej. Zmiany te są trudne do leczenia z powodu ciągłego drażnienia delikatnej śluzówki przez twarde elementy aparatu. Zdarza się, że ból sprawiają codzienne czynności, takie jak: picie, jedzenie, mówienie, mycie zębów. W takiej sytuacji może dochodzić także do zakażeń. Warto zastosować od razu miejscową farmakoterapię – przy pomocy preparatu przeciwzapalnego, antyseptycznego oraz tworzącego na powierzchni rany warstwę ochronną, który przyspieszy gojenie. Warto dopasować formę preparatu do rodzaju i umiejscowienia zmiany oraz wieku pacjenta. Do leczenia pojedynczych i łatwo dostępnych zmian w jamie ustnej idealny będzie żel kojąco-regenerujący.

POWRÓT DO BLOGA

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email

W Stankowscy&Białach ortodonta planuje oraz prowadzi Pacjenta przez cały okres leczenia ortodontycznego, które odbywa się pod jego pełną kontrolą.

Masz pytania? napisz lub zadzwoń!

Comments closed